Æskan - 01.01.1992, Page 51

meb okkur hadegishressingu að
heiman. Síban varb ég ab hlaupa
heim og sækja mibdegisverbinn sem
mamma hafbi tekib til fyrir okkur.
Hann snæddum vib á milli klukk-
an þrjú og fjögur síbdegis. Þó mundi
sól bera yfir Nónklettana, heiman
fró bænum séb. Svo var unnib ó-
fram langt fram d kvöld að mér
fannst. Loks fóru svo Þjóbverjarnir
inn í hraunib, eftir Lautarleibinni,
en vib pabbi héldum heim í kvöld-
matinn og fórum að sofa.
Ég minnist þess alveg sérstaklega
ab aldrei var sagt eitt einasta orb
um þessa vinnu heima á bænum
hvorki minnst á hvernig verkib
gengi né þetta sérstaka vinnuafl eba
yfirleitt neitt er varbabi málib. Yfir
þessu hvíldi slík bannhelgi ab jafn-
vel var þab ekki rætt eftir á fyrr en
pabbi sagbi frá því í blabavibtali vib
Tímann áratugum seinna er hann
var fluttur til Hafnarfjarbar.
Þab fór ekki hjá því ab ég reyndi
ab tala vib Þjóbverjana öbru hverju
meban á verkinu stób. Notabi ég þá
abferbina sem ábur var lýst. Ég
reyndi ab kenna þeim heiti ýmissa
hluta og þeir sögbu mér hvab þeir
hétu á þýsku. Pabbi fylgdíst vel meb
þessu en blandabi sér aldrei í þab.
Þó greip hann einstaka sinnum til
heitanna sem hann hafbi heyrt þá
nota vib vinnuna.
Svona silubust dagamir áfram og
mér fannst þeir allir tilheyra því sem
vib köllubum hinn gráa hvunndag.
Ævintýrib fannst mér vera ab fjara
út. Ekkert gerbist, sem festist í minni,
nema þetta vanabundna sem er
undirstaba þess ab vib höldum á-
fram að lifa, ab vera til.
6. kafli
Reibmaburinn
Ekki man ég eftir nema einni
truflun af abkomufólki meban á
þessu stób. Þab var ekki mikib um
gestagang í Selsundi á þessum
árum. Vib vorum nýbúnir ab borba
mibdagsmatinn. Eg hljóp upp á
hraunnefib á vaktina mína. Þá gaf
nú heldur betur á ab líta. Mabur á
hesti fór eftir veginum vestan vib
ölduna. Ég læddist um hæl niður og
sagbi pabba frá þessu. Hann sagbi
mér ab fara strax upp aftur og fylgj-
ast vel meb honum en gæta þess ab
láta ekkert á mér bera.
Þjóbverjarnir skynjubu ab eitt-
hvab var á seybi. Þá gaf pabbi þeim
til kynna meb bendingum ab láta
sem minnst fyrir sér fara, liggja bara
marflatir og hvíla sig. Þeir tölubu
einhver ósköp saman í hálfum
hljóðum en hreyfbu sig ekki. Mér
var ljóst ab þeir voru mjög órólegir
en þeir hlýddu bendingum pabba
að öllu leyti.
Ég fylgdist vel með manninum
þar til hann var kominn í hvarf vib
Ölduna. Þá sagbi ég pabba frá því.
Hann ákvab ab bíba átekta. Aldrei
væri ab vita nema hann kæmi upp
götuna frá Svínhaga. Hún lá yfir
miðja ölduna. Eba jafnvel götuna
frá Haukadal, næst Norðurhraun-
inu.
Þetta varb óralöng bib ab mér
fannst. Eldri Þjóbverjinn nábi því
meira ab segja ab sofna. En ekkert
gerbist. Reibmaburinn hefir verib á
annarri leib en til okkar. Hann sást
aldrei aftur, ekki einu sinni á baka-
leib og aldrei vissum vib hver hann
var.
Eftir þetta var mér ljóst ab ekki
mátti ég sofna á verbinum. Ég dund-
abi vib ab byggja mér fjárhús úr
steinflísum uppi í klettaskorunni
sem ég hafbi komib mér fyrir í. En
þar gekk á ýmsu. Eitt sinn rak ég
fótinn í bygginguna og felldi allt um
koll. Svo fór ég ab safna mér stór-
um, þunnum flísum. Þær ætlabi ég
ab nota til ab leggja sem hellur á
þakib. Vitanlega varb þetta fjárhús
aldrei annab en leikfang mitt meb-
an á verkinu stób.
Ég gekk þarna um löngu síðar,
daginn ábur en pabbi dó. Þá var séb
ab hverju stefndi. Þess vegna fór ég
austur í Selsund til ab hverfa á vit
minninganna. Fjárhúsib, sem hann
byggbi, stób enn og var notab. Ekk-
ert sást hins vegar eftir af fjárhús-
inu mínu nema nokkrar steinflísar
á kafi í grasinu nibri í hraungjót-
unni. En mér fannst hún nú undar-
lega lítil.
Síbdegis daginn eftir var ég svo
vib andlát föbur míns á Sólvangi í
Hafnarfirbi.
FRAMHALD
Æ S K A N S S