Valsblaðið - 24.12.1964, Qupperneq 15

VALSBLAÐIÐ
13
„Valur þarf að eignast sinn
eigm knattspyrnustíl“
— segir Hermann Hermannsson í afmcelisrabbi
Á þessu ári, eða nánar til tekið 7.
október, átti einn kunnasti knatt-
spyrmnnaður Vals finrnitugsafmæli.
Þótti ritstjórn Valsblaðsins því til-
valið að fá hann til að segja svo-
lítið frá knattspymuferli sínum og
viðhorfum til knattspyrnunnar yfir-
leitt. Um Hermann hefur verið rætt
hér í þessu blaði ekki alls fyrir löngu
undir þættinum „Hver er Valsmað-
urinn?“ Þar var m. a. minnzt á
ágæti Hermanns sem markmarms,
og það væri ekki úr vegi að benda
knattspymumönnum vorum á það,
að Hermann náði ekki þessum ár-
angri fyrirhafnarlaust. Hann æfði
allra manna bezt, og lét sér hvergi
nægja þann úthlutaða tíma, sem
hverju félagi var í þá daga ætl-
aður á Melavellinum, hann fór
margar ferðirnar með félaga eða
aðra sem hann náði í til þess að láta
„sparka á sig“. Hermann varð 10
sinnum íslandsmeistari og heftn-
enginn orðið það oftar í knattspymu.
Hermann hefur verið mikill að-
dáandi knattspyrnunnar, og það hef-
ur verið honum óblandin ánægja að
æfa og leika sér, taka þátt í keppni
og leikjum. Og þótt árin hafi færzt
yfir Hermann hefur hann alltaf
verið til í tuskið, ef knöttur var ann-
ars vegar, og siðast á s.l. sumri tók
hann þátt í „alvarlegum“ leik, er
Hafnfirðingar léku við Unglinga-
landsliðið, og var þá auðvitað í
marki, og munu þá hafa verið liðin
um 40 ár síðan hann tók þátt í
fyrsta leik sínum í knattspymu.
FÖR FYRST MEÐ FÖÐUR
SlNUM Á VÖLLINN
Hvenær fórst þú fyrst á knatt-
spyrnuleik?
Það mun hafa verið þegar skozka
knattspymuliðið Civil Service kom
hingað 1921. Fór ég með föður mín-
um, en hann var áhugamaður um
knattspymu. Hann var félagi í Val,
og var einn þeirra sem var skráður
í vasabók Nikulásar Halldórssonar,
er sagði frá þeim sem lögðu stund
á æfingar hjá félaginu árið 1912. Ég
man það að islenzka liðið tapaði með
miklum mun, og mér fannst útlend-
ingamir vera langtum betri, en ekki
man ég við hvaða lið gestimir léku.
Varst þú ekki með í strákafélög-
um?
Jú, jú, ég held nú það, og þaðan
minnist ég ýmsra manna eins og t.
d. Sveins Zoega, Bjöms Bjömssonar
sýslumanns, sem síðar lék með Vík-
ing, þar var og Margeir V. Magnús-
son áhugasamur og Hörður Bjama-
son.
Aðalathafnasvæði okkar var á tún-
inu vestan við Aðventistakirkjuna,
og voram við raunar þar ekki alltaf
friðhelgir. Hestamönnum bæjarins
þótti ekki vel farið með grasið, að
traðka það niður og eyðileggja með
fótboltasparki! Túnið mun hafa ver-
ið nytjað og slegið, og svo mikið var
víst, að maður, er nefndur var Jónas
hestamaður, virtist eiga að gæta þess
og sjá um að á því væri ekki verið.
Fyrir okkur var þessi flöt eftirlætis-
staður, og þangað var því farið þeg-
ar fært þótti. Stundum fór þó af
gamanið, þegar Jón hestamaður kom
okkur í opna skjöldu. Þá var það
hans höfuðmarkmið, sem grimm
hegning fyrir afbrot okkar, að ná
í knöttinn og skera hann í stykki.
Sem betur fór tókst honum þetta
ekki oft, því oftast tókst okkur að
ná knettinum á undan og hlaupa
sem hraðast og forða okkur með
knöttinn. Það var þungt áfall fyrir
hópinn þegar Jón náði knettinum,
en ekki var gefizt upp. Það var rok-
Hermann eftir síðasta leik sinn, að hans
sögn, er hann lék með styrktu FH-liði gegn
Unglingalandsliðinu í sumar.
ið í að selja blöð og safna í knött,
og svo áttiun við hauk í homi þar
sem var Bjarni frá Galtafelli, faðir
Harðar, hann skildi okkur, og hafði
samúð með hópnum. Hami hringdi
i L. H. Miiller og við máttum fá
knött!
Yfir sumartímann var knatt-
spyrna aðalleikur okkar strákanna,
og var sparkað á hverjum degi. Við
lékum stundum við önnur stráka-
félög, t. d. frá Þórsgötunni, en þar
var félag sem hét „Sprettur“, en
oldrei urðu neinir sögulegir atburðir
í sambandi við þá.