Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1899, Síða 50

í skuggarm í diminu gðngunum, þokaðist æ
lengra og lengia meðan húu enn hjelt liöndun-
um utan um hálsinn á lionum, kyssti liann segj-
andi: „Hjartað initt, það er kallað á mig, og jeg
lilýt að íara!“ Og hún vai farin. Og ferðainaður-
inn og liann voru uú að eins tveir orðnir e))tir.
Og þeir lijeldu áfram lengi, lengi, þangað
til þeir voru nærri komnir að útjaðri skógarins,
svo nærri, að þeir gátu sjeð sólsetrið fiam undan
sjer varpa rauðum geisluin gegnum limið.
Enn þá einu sinni missti ferðamaðurinn af
vini sínum, er hann var að hrjótast gegnum
skógarlimið. Hann kallaði og kaliaði, eu
fjekk ekkert svar. Þegar liann kom fram úr
skóginum, og sá sólina hlessaða vera að setjast í
friði hak við purpuralitað víðsýni, koin hanu þar
að, er fyrir var gamalmenni sitjandi á föllnu trje.
Hann sagði við gamalmeimið: ,,Hvað ert þú að
gera hjer?“ Og gainalmenuid svaraði: ,,.leg cr
allt af að munn. Kotndu og muiniu með injer!
Svo settist ferðamaðurinn niður viðhliðina á
gamalinenninu, þetta íósama kveld, augliti til
auglitis við sólsctrið, og nú komu vininiir til
baka, svo ljúiir og hlíðir, og skipuðu sjer í einni
hvirfingu kringum öhlunginn. Hið yndislega
barn, dreugurinn, sein var svo undur fallegur,
ungi maðurinn í tilhugalílinu, faðirinn, íuóðirin
og börnin—þau voru nú öll komin, hvert eitt og
eiuasta þeirra—;hanu hafði ekkert misst.
Hann elskaði þau svo innilega lieitt, og var
svo mildur og umhurðarlyndur við þau; lians
ínesta yndi var að inuria eptir þeim öllum: og þau
elskuðu hann líka og háru virðingu fyrirlionum.
Jeg held ferðamaðurinn hijóti að vera þú, kæri
ati minn, því svona breyttir þú við okkur, og við
breyttum svona við þig.