Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1934, Blaðsíða 66

66
íslenzka gufuskipinu “Gullfoss”. En meÖ t>ví skipi fór
hún, að mináta koáti aðra leiðina, milli Ameríku og
íslands. — “Skipátjórinn var íslenzkur,” sagði Guðfinna,
þegar hún löngu síðar var spurð um það, hvort hún
hefði ekki orÖið hrædd á leiðinni; “skipátjórinn var ís-
lenzkur, og skipverjarnir voru íslenzkir; og á meÖan eg
sá engin hræÖslumerki á þeirra andlitum, hafði eg enga
ástæðu til að óttaát, hvernig svo sem skipið veltiát.” —
Og Guðfinna var æfinlega sönn hetja. Hún tók ávalt
öllu, sem að höndum bar, með mikilli átillingu og hug-
prýði, og enginn mun nokkru sinni hafa heyrt hana
mæla æÖruorð. í baráttu þeij'ri, sem hún varð að ganga
í gegnum hér veátan hafs, á frumbýlings-árunum, sýndi
hún bezt, hvíiík hetja hún var.
Vorið 1914 ferðaðiát Guðfinna vestur að hafi og
dvaldi mánaðar-tíma í Vancouver-borg í British Colum-
bia, bá var hún geátur okkar konunnar minnar. Eg man,
hvað hún var hrifin af fjöllunum fyrir norðan Burrard-
fjörðinn. Hún sagði að klettur einn þar við sjóinn væri
svo líkur bjargi nokkru nálægt ViðfirÖi, að sér findiát
hún vera komin heim á bernskuátöðvar sínar, beSar hún
horfði á klett ber>nan við Burrardfjörð. — Meðan hún
var í Vancouver, skrifaði hún langt bréf ti! Björns bróður
síns, sem ba var, að mig minnir, í banr> veginn að fara
frá Reykjavík til Kaupmannahafnar, til bess að leita sér
lækningar. Lét hún mig heyra betta bréf, og fuiðaði eg
mig á bví, hvað íslenzkan á bv> var hrein og fögur, og
hvað hún sagði vel og skilmerkilega frá. Hún var
að segja bróður sínum frá ferð sinni frá Manitoba til
Vancouver, og lýáti hún Klettafjöllunum og ýmsu, sem
fyrir augu hennar bar á leiðinni veátur, með svo mikilli
nákvæmni og snild, að unun var að heyra ba lýsingu og
alla ferðasöguna. Eg lét í Ijós, að mér bsetti íslenzkan
hennar falleg. “Hrædd er eg um. að allir verði bar ekki
á bínu máli,” sagði hún og broáti; “baö er aðeins auát-
firzka, sem eg tala og skrifa; eg kann ekki annað mál;
en eg veit að Björn bróðir minn skilur auátfirzku manna
bezt, og hann tekur aldrei hart á henni.” — Hauátið 1917,
begar GuÖfinna kom úr ferð sinni til íslands, heimsótti
hún honuna mína og mig. Við áttum ba heima að Otto