Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1934, Blaðsíða 58

58
og fullkomnari mynd en áður. Fræðimenn fengu áterka
löngun til acS draga fortjaldiS frá leiksviði hins liöna og
grenslaát eftir, hvað gjörát hafði í heiminum á löngu liðn-
um öldum. Þá grófu menn upp gamlar borgar-rúátir
og leituðu að fornum minjum og rúnaáteinum.
Tveir vísindamenn (enn aðrir þó en þeir Rawlinson
og Weátergaard) leituðu lengi í rúátum hins fræga muát-
eris við Evfrat. Þar fundu þeir margar brotnar leirflögur
með fleygletri á. En gull-og-bronze-plötur fundu þeir
engar. Þær höfðu, að líkindum, allar lent í höndum
ræningja á fyrri öldum.
AS lokum fundu vísindamennirnir nokkrar marm-
ara-töflur í rúátum muáterisins, og töflurnar voru þéttsett-
ar forngrísku letri. Það voru sagnir á æólskri tungu. Og
tímans tönn hafði ekki — í allar þessar aldir — getað
afmáð einn einaáta átaf af öllu því, sem þar hafði verið
skrásett, því að átafirnir höfðu verið greyptir djúpt í
marmarann, sem var enn þá hreinni og harðari enn
Carrara-áteinn.
Norrænt ungmenni eitt, athugult og námfúát, tók
eftir þ ví, að vísindamönnunum þótti mikið varið í þenna
einkennilega fornminja-fund; og hann sagði við þá;
“Hvaða fróðleik hafa marmara-töflur þessar að
geyma?”
“Þær segja okkur nöfn grískra manna og kvenna,
sem tóku sér bólfeátu í Mesópótamíu í fornöld, ’ sögðu
vísindamennirnir; “og þær segja okkur um þrautir þeirra
og sigurvinningar — um skapferli þeirra, hugprýði og
menningu.”
“Og hvað hafið þið fundið margar af marmara-töfl-
um þessum?” spurði ungmennið.
“Við höfum þegar fundið fjörutíu, en vonum af
öllu hjarta, að við eigum eftir að finna margar fleiri.”