Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1934, Blaðsíða 57

57
AS síðuátu gekk hún þangað, sem ungur maður sat
við lítið borð. Hann hafði fágaða marmara-töflu fyrir
framan sig. Taflan var þéttsett smáu letii, línurnar
beinar og átafirnir greyptir djúpt í áteininn. Drotningin
leit á letrið og vildi lesa fyrátu orðin í efátu línunni.
“HvaS er þetta, ungi maður?” sagði hún, “þú ritar
á útlendu máli, sem eg ekki þekki.”
Þá átóS hinn ungi maður upp úr sæti sínu, laut
drotningunni Neth-aker og mælti:
“Eg er maSur grískur og rita á æólsku.”
“Og um hvað ritar þú á svo harðan og fágaðan
marmara?” spurði drotningin.
þá svaraði hinn ungi maður og sagði:
“Eg rita nöfn þeirra Æóla, sem hrukku undan
frændum sínum, Dórum, frá Pelopsey og tóku sér ból-
feátu hér í MeSallandi.”
Og drotningin horfði á hinn unga mann um átund
og sagSi blíðlega:
“Rita þú!”
Og hinn ungi, gríski IiátamaSur hélt áfram aS rita.
Hann hjó til hverja marmara-töfluna á fætur annari, meS
dæmafárri vandvirkni og íþrótt, og ritaSi á þær allar,
meS skýru og fögru letri, nöfn og helztu æfi-atriði hinna
æólsku landnámsmanna á bökkum Evfratsfljóts. — Og
árin liðu. Hár liátamannsins varS grátt, sjón hans
dapraðiát og hönd hans varS þreytt. En hann hélt áfram
aS rita á marmara-töflurnar alt til síðuátu átundar.
Svo liðu margar aldir. Borgirnar: Assúr, Babýlon
og Ninivi, liðu undir lok. Menning Kaldea gleymdiát.
Muáteri hinna fögru liáta, á veátari bakka Evfrats, hrundi;
rúátir þess urðu brátt vallgrónar, og þær urðu síðar aS
sandhól. HiS volduga ríki Meda og Persa hætti aS vera
til. Önnur ríki mynduSuát og urðu voldug um átundar
sakir, svo hnignaSi þeim, og liSu aS síSuátu undir lok.—
Yfir heiminn æddu átyrjaldir um langt tímabil, og þeim
fylgdu drepsóttir, kúgun, örbirgS og hjátrú.—En aS lok-
um kom sú tíS, aS friðarkenning meiátarans frá Nazaret
fékk aS breiða verndar-vængi sína yfir mannkyniS og
lækna hjörtu mannanna af hinni óttalegu hernaSar-sýki.
Þá lifnuðu á ný vísindi og fagrar liátir, en í annari