Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1935, Blaðsíða 81

83
sem ól hann upp. Hann var sagður að vera vænn
maður og vel gefinn. Hann stundaði nám við bún-
aðarskóla, kvæntist og fluttist til Rjeykjavíkur og
dó þar árið 1933. — Herdísi varð samferða til
Vesturheims allmargt fólk úr Dala-, Snæfellsness-
og Barðastrandar-sýslum, og þar á meðal var
Jóhannes Björnsson, er tók sér nafnið “Bray” eftir
að hann kom til þessa lands. Bn hann varð seinni
maður Herdísar. Jóhannes var fæddur í Keflavík
í Snæfellsnessýslu þann 25. apríl 1852. Foreldrar
hans voru: Björn Jónsson og Anna Guðmundsdóttir.
Jóhannes hafði stundað sjó um nokkurt skeið áður
en hann fluttist vestur, og hann var skipsformaður
um tíma. Hann átti síðast á Islandi heima að Ósi
á Skógarströnd.
Þau Jóhannes og Herdís komu vestur í hóp þeim,
sem lagði af stað frá Borðeyri við Hrútafjörð um
eða eftir miðjan júlí 1876. Sumt af því fólki tók
sér bólfestu í Mikley í Winnipeg-vatni seint í sept-
ember-mánuði þá um haustið, og þar á meðal þau
Jóhannes og Herdís, Teitur Stefánsson og kona
hans Guðbjörg Guðbrandsdóttir frá Ytra-Leiti á
Skógarströnd, Kistján Jónsson frá Geitareyjum og
kona hans, og fleira fólk af Vestfjörðum, sem var
gott vinafólk þeirra Herdísar og Jóhannesar, —
Kristín Teitsdóttir (Mrs. Sigurðson), sem var í
þessum hóp, og var ein af beztu vinkonum Herdís-
ar, segir um hána í bréfi, er hún skrifaði mér í
sumar:
“Foreldrar mínir, Teitur Stefánsson og Guðbjörg Guð-
brandsdóttir frá Ytra-Leiti á Skógarströnd, tóku Herdisi
með litlu dóttur hennar Rósbjörgu í sitt fátæklega hús yfir
veturinn (1876-77),og byrjaði þar kynning okkar og vin-
átta, er hélst óslitin þaðan í frá. Eg var unglingur, aðeins
15 ára, er við kyntumst, og hafði hún strax þau áhrif á
mig, eins og alla, er hún kyntist að laða mig að sér með
sinni einsdæma góðvild og glaðværð. Eg minnist ætíð
þeirra tíma með þakklæti til hinnar sáluðu vinkonu minnar.
Hún var bjartsýn og djörf, trygg og ástúðleg i umgengni
við alla; enda reyndist hún mér sem ástrík móðir, bæði þá,
og alla æfina í gegn. — Þenna fyrsta vetur, er við vorum i
Mikley, gekk bóluveikin, sem var hin hörmulegasta plága