Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1935, Blaðsíða 80

82
hennar göfug kona og trúrækin. Af móður sinni
lærði Herdís ótal margt, sem henni kom í góðar
þarfir síðar meir, þegar hún kom út í lífið. Æsku-
heimili hennar var henni í raun og veru nokkurs
konar æðri skóli, sem bjó hana út með gott andlegt
veganesti, og gaf henni þrek og kjark til að taka
því öllu með stillingu og hugprýði, sem að höndum
bar. Enda kom það í ljós strax á bernsku-árunum,
að hún var kjarkmikil, hugprúð og trúarsterk. Hún
var níu ára, þegar hún einu sinni var á ferð tii
næsta bæjar, og var með henni stúlka, sem var
yngri en hún. Á leiðinni var á, sem þær þurftu að
fara yfir, og var ís á ánni. Stúlkan sem var með
Herdísi, var í fyi'stu hrædd við að leggja út á ísinn,
og vildi snúa aftur. En Herdís fór fyrst yfir ána,
kom svo til baka og reyndi að kveða kjark í litlu
stúlkuna og sagði að þeim væri alveg óhætt að
halda áfram. Og mælti hún þá þessa vísu af munni
fram:
“Vonin sú ei virðist myrk,
Vefjan gullin spanga,
Við með Hæða-herrans styrk
Hérna skulum ganga.”
Við það óx litlu stúlkunni hugrekki, og lagði hún á
stað með Herdísi út á ísinn, og komust þær
klakklaust yfir ána.
Herdís misti föður sinn, þegar hún var enn ung
að aldri. Móðir hennar giftist aftur, og var Herdís
hjá hienni og stjúpa sínum, þangað til árið 1868, að
hún giftist Gunnlaugi Arasyni, sem hún misti eftir
sjö eða átta ára sambúð. Þau' bjuggu á Þorsteins-
stöðum í Haukadal og eignuðust fimm börn; þrjú
þeirra dóu ung, en til fullorðsins-ára komust þau
Gunnlaugur og Rósbjörg. Gunnlaugur Arason var
af góðum ættum — skyldur hinum ágæta speking
Birni Gunnlaugssyni — og þótti mætur maður og
gáfaður.
Sumarið 1876 fluttist Herdís ásamt dóttur sinni
Rósbjörgu vestur um haf, en Gunnlaugur sonur
hennar varð eftir á íslandi hjá Björgu ömmu' sinni,