Heimilisvinurinn - 01.06.1904, Blaðsíða 31

31
i kvæði emu, far sem hann lætur gamalmenni kvarta
yfirhinni horfnu æsku við ungan mann:
Mig þú ei öfunda, maður,
af mjallhvítum hárum;
ávexti aldranna sérðu
í afturför minni;
snjórinn er línblæja’ á líki
hins ljúfasta vorsins.
Hvað gagnar mér uppskera ára,
fyrst afl mitt er horfið?
Því næst lýsir skáldið því, hvernig gamli mað-
urinn rifjar upp fyrir sér i endurminningunni hina
glöðu æsku, og heldur lifinu skilnaðarhátíð með bik-
arinn í hendinni; en örvæntingin brýst út með því
meira afli:
Horfið. — Nú eru að enda
mér ánægjustundir;
tálvonir lífs eru liðnar,
liðin er æska.
Nú er eg vanmegna, vesall,
veikur og gamall;
hjartsláttur — hann er að þverra
í helköldum barmi.
Skoðanin er ekki ævinlega svona jarðbundin,
margir menn leita hærra upp á við, í hreinna lofts-
lag. En vafasamt er það, hvort þeir geta varizt