Heimilisvinurinn - 01.06.1904, Blaðsíða 17

17
væri til, biblian væri ekki annað en rugl, öll trúar-
brögð jafngóð og jafnheimskuleg, nema hvað kristin-
úómurinn væri þó allra hlægilegastur". o. s. frv.
Kristniboðinn beið rólegur þangað til hinn var bú-
inn að margendurtaka þetta og annað þessu líkt,
en þegar hann komst að, fór hann ekki að hrekja
þetta fyrir honum, nje út í neinar stælur, sem opt-
ast verða ekki til annars en espa mótstöðumennina
enn meir. Hann talaði að eins um þann frið og
gleði, sem Jesús hefði veitt sjer, og hvatti höfuðsmann-
inn til að koma þegar til frelsarans og biðja um
náð. — ]?á varð hinn hægur aptur og sagði, „að
kristniboðinn hlyti að vera gæfusamur og mætti
vera næsta þakklátur Guði, því að hann kvaðstþekkja
marga, sem leitað hefðu að sálarfrið árum saman,
og ekki fundið annað en nýja gremju, og að því er
sjálfan sig snerti, væri ekki til neins fyrir sig að
hugsa um að eignast sálarfrið “. Kristniboðinn hvatti
hann þá til að varpa allri áhyggju sinni á Jesúm, og
ganga á vald hans. Hann vísaði engum brott. En hinn
kvaðst ekki geta gjört það nema þá í orði kveðnu. —
Nú var komið kvöid og menn gengu til náða.
Þegar höfuðsmaður kom í herbergi sitt, var hann ann-
arshugar, og nærri því áður en hann vissi af, var hann
farinn að skrifa móður sinni og bróður og biðja þau
fyrirgefningar. Slikbrjefhafðihannsjaldan skrifað áð-
U1'. Þegar brjefln voru búin, var sem hann varpaði af
sjer þungum steini. Nú sá hann að hann var í skuld