Heimilisvinurinn - 01.06.1904, Blaðsíða 36

36
beygja höfuS þitt með blygðun, flýja burt frá aug-
liti hins eilífa guðs; þú hefir ekki hlýðnast viija
hans, getur ekki hlýðnast honum til fullnaðar:
„Aldrei, aldrei verður þú honum líkur, því að þú
ert. skapaður í holdinu; ger þú verk hans eða bregst
þú honum, hvort sem er, þá er úti um þig“. Hvað
mundir þú gera, ef guð heimtaði sál þina á þessari
nótt? Þú hefir réttindi eilífðarinnar, ódauðleikans,
en þú getur ineð engu móti gengið inn í riki eilífð-
arinnar, þar sem þú ert flekkaður af syndinni, svo
fjarri, óendanlega fjarri takmarkinu, sem þú áttir
að keppa að. Hinn réttláti krefst réttar, hvert átt
þú hinn rangláti að flýja? Þá hrapar þú niður í
hyldýpið, og sálin, „hinn hrapaði, veiki, máttvana
englabróðir þenur út fjaðralausa vængi sína“ (Joh.
Ewald: „Óður sálarinnar".), og flögrar til einskis til
þess að lyfta sér á flug. Árangurslaust. Hvað
höfum vér nú hrept fyrir hið svimháa útsýni uppi
i hinu heiðskýra lofti? Ekki annað en miklu meiri
örvæntingu og angist, eilífðarinnar hræðilegu angist,
orminn, sem aldrei deyr, eldinn, sem aldrei slokn-
ar. Getur nokkur furðað sig á því, þótt maðurinn
loki augunum og reyni til að gleyma skelfingunni
og jafnframt einnig hugsjóninni; megum vér ekki
fagna þvi, að svo mörgum mönnum tekst að gleyma
guðdómsneistanum, og að guð rennur lengra og
lengra burt frá þeim, svo að hann að lokum verður
vald í fjarska, sem hefst við út af fyrir sig, og til-
veramannsins verður jarðbundnari en nokkru sinni fyr?