Heimilisvinurinn - 01.06.1904, Blaðsíða 19

19
Þessi atburður vakti afar mikla eptirtekt, og
fjölda margir snerust bæði af farþegjum og skipverj-
um. Gárungarnir höfðu optsagt áður: „Jeg skal
snúa mjer, þegar höfuðsmaðurinn lætur sjer segjast".
— Nú hafði hann látið sjer segjast bersýnilega, og
var manna fúsastur til að hvetja gárungana til að
fylgja dæmi sínu. En „þar sem Guð byggir kirkju
byggir Djöfuilinn samkunduhús, “ og nú urðu ýms-
ir svo reiðir kristniboðunum að þeir reyndu að trufla
samkomur þeirra, og það jafnvel síðustu samkom-
una á skipinu, en þá ias höfuðsmaðurinn all-ræki-
lega yfir þeim, og þeir urðu sjer til skammar, en
daglega bættist við þá trúuðu.
Maður nokkur, sem varð kristniboðunum sam-
ferða, skrifaði um þá á þessa leið: „Mjer verður
minnistæð ferðin frá Suez til Kolombo, því að þá
kynntist jeg sjaldgæfum mönnum. Það er vissu-
lega sjaldgæft að sjá svo greinilega ósjerplægni og
löngun til að þjóna Guði einum eins og hjá þessum
7 ungu mönnum, sem hvarvetna flytja erindi Drott-
ins, og hafa hafnað öllum nautnum æskumanna,
metorðum og vinum til að flytja boðskapinn um
kærleika Krists til milljónanna í Kína. Þeir voru
ekki hugdeigir, þeir brostu að hótunum, og vörðu
djarflega málefni frelsarans, hver sem á það rjeðist.
Þeir eiga ekki í vændum tignarmerki nje húrrahróp,
heldur mannraunir, hættur og allskonar erflðleika,
'nnan um ]ýð, sem tortryggir göfugíyndi þeirra.
Samt voru þeir öruggir, því að þeir reiddu sig á fyr-