Heimilisvinurinn - 01.06.1904, Blaðsíða 32

82
örvæntingunnl og fengið bætur hinnar týndu ódauð-
leika hugsunar. Bent heflr manninum verið á, að
helga líflð hinu fagra, list og skáldment, eða vís-
indunum; en þó vér sleppum því, að það eru
reyndar ekki nema einstöku menn, er þessu geta
sætt, þá verðum vér þó að spyrja: Er það nægi-
legt til að fullnægja sálinni hvenær sem vera skal,
er það einhlítt í lífi og dauða? — Nei, koma munu
tímar, þá er vakna mun þrá eftir einhverju meiru,
þá er maðurinn finnur að „skilningstréð er ekki lífs-
ins tré“, að skáldmentin og listin getur ekki slökt
þorstann, sem brennur i sálinni. — Svo hafa menn
og vísað á, að leita gæfunnar i hinu djúpa og inni-
lega ástar-sambandi milli manns og konu. Sjálfsagt
getur það bætt upp margt, sem menn sakna, en
hvað sem því líður, þá er hitt víst, að slíkt sa,m-
band getur eigi verið ævarandi. Fyr eða síðar slít-
ur dauðinn samverunni, sviftir sundur akkerisstrengn-
um,sem virtist vera svo traustur, eins ogsaumþræði,
og reynslan sýnir svo, hvernig sá, sem liflr, liður
skipbrot.
Eða menn hafa viljað festa sjónir á gjörvöllu
hinu mikla félagi, er hver einstakur maður er part-
ur af. Menn leita gleðinnar í því, að nota og þroska
hæfileika þá, er þeir hafa þegið, í því, að setja sér
góð og fögur markmið, og þegar dauðinn gerir vart
við sig, þá fara þeir héðan með þeirri meðvitund,
að þeir hafi sæmilega skipað sæti sitt í mannfélag-
inu, og leyst af hendi hið litla hlutverk sitt. Og