Heimilisvinurinn - 01.06.1904, Blaðsíða 43

43
En Guð vissi betur. Vikurnar komu og fóru,
og allt af lá hún. Svo leið árið.
Þá snerist elzta dóttir hennar, gaf Guði hjarta
sitt, og fjekk náð til að reyna, hvað það er, að vera
frelsuð af náð íyrir trúna á Jesúm Krist.
fín þá hefðuð þið átt að sjá gömlu konuna.
„Varð hún reið?“ spurði einhver.
„Já, og það að marki. Hún hafði áður verið
í góðu skapi, en þegar dóttir hennar var orðin
„svona trúuð", og vildi lifa Guði bæði leynt og ljóst,
þá gramdist henni.
„Þetta er ljóta sjervizkan", sagði hún stund-
um, „það er rjett eins og við hin værum tómir
heiðingjar! Það er ekkert nema hræsni og öfgar
þessi nýbreytni!"
Nú kom innri maður hennar i Ijós. Á meðan
hún þurfti ekki annað en skrafa kristilega, og vera
sjálf álengdar allri vakningu, kvartaði hún ekki. En
þegar lifandi kristindómur mætti henni svona greini-
lega á heimili hennar sjáifrar, þá var henni nóg
boðið. Hún gat hlustað á mig og dregið sig í hlje,
en gagnvart dótturinni gat hún ekki farið jafnvarlega.
Jeg talaði opt við dóttur hennar um þetta, og
bað hana að þreyta ekki móður sína með löngum
bænum eða miklu skrafi. Hún skyldi heldur reyna
að sannfæra hana með kærleiksrikri aðhjúkrun og
viðmóti.
Gamla konan var opt óþolinmóð og ósanngjörn,
og dóttir hennar hafði optar en einu sinni skorast