Heimilisvinurinn - 01.06.1904, Síða 41

41
Jeg hef nýlega
ur á erfitt með að sjá sjálfan sig,
sjeð þess ljóst dæmi".
„Segið okkur frá því“,
„Jeg skal gjöra það. I>að var öldruð kona
hjerna 1 prestakallinu, sem allir virtu, enda hjelt
hun sjálf, að hún væri fyrirmyndarkona.
Hun var dugleg og heiðvirð, og hafði enga
opinbera lesti, það mátti hún eiga. Hún var og
hijög kirkjurækin, og las hugvekju kvöld og morgna
arið um í kring.
En samt var hún illa stödd.
Hun var fús til að tala um andleg efni, en
oænst talið að djúpi hjartans, að syndinni, þá fyigd-
lst hun ekki með.
„Ja, við erum allir syndarar*, var hún vön að
svara. Hún fór undan ýmsa króka til þess að jeg
íemi ekki talinu að hjarta trúarinnar, lífssamfjelag-
mu við Drottin.
fegar við töluðum um trúna, sagði hún • Tó
maður veiður að trúa, því að án trúar er ómögu-
Jegt að þóknast Guði“.
Og hún - hún trúði vitanlega. .En kærleik-
unnn tfi Krists, — hann var lítill eða enginn.
Emu sinni, þegar jeg kom til hennar, sagði hún:
‘\ ma UI að se&J‘a prestinum frá nokkru, sem
jeg hef samvizkubit út af“.
oo- i h'elt Stl ax’ að nii væri hUn farin að rumska,
» hefð, einhvern grun um, að hún þyrfti ekki að
Yeia jafnanpegð TOeð sjálfa sig og hún var.