Heimilisvinurinn - 01.05.1906, Blaðsíða 78

78
HEIMILISVINURINN
eilífu; heilagir englar guðs leiði þig, svo að ég fái
að sjá þig hinum meginn í eilífðinni. Amen! I
Jesú nafni. Amen!"
Kennarinn hné nú máttvana niður á kodd-
ann og drengurinn grét hástöfum og kallaði:
„Pabbi, elsku góði, bezti pabbi minn!“ Þá tók
presturinn í hendina á kennaranum og sagði:
„Yertu sœll!“ Síðan tók hann drenginn sér við
hönd og gekk út.
Þegar drengurinn stóð á þrepskildinum, heyrði
hann föður sinn kalla á eptir sér: „Yertu sæll,
hjartans litli drengurinn minn!“ Kristján litli leit
við, til þess að sjá svip föður síns deyjandi í síð-
asta sinni; síðan laukst hurðin aptur á milli þeirra.
Drengurinn hafði nú í síðasta sinni séð föður sinn
í lifanda lífi. Nokkrum dögum síðar var hann við
jarðarför föður síns og síðan fór hann heim aftur
á prestssetrið með prestinum. Nú átti hann hvorki
föður né móður. En höldum nú áfram sögunni.
Presturinn ieiddi drenginn og var kominn allnærri
prestssetrinu. Því nær sem dró heimilinu, hægði
hann gönguna, því hann vissi, að hann mátti bú-
ast við harðri ádeilu. Konan hans var að vísu
góð kona að ýmsu leyti, en hana vantaði þann
styrkleik trúarinnar, sem prýddi manninn hennar,
og því bar hún ávalt kvíðboga fyrir því, að mað-
urinn væri of góðgjörðasamur, svo ekkert yrði
eftir fjölskyldu hans sjálfs til lífsuppeldis.
Þegar hann svo kom inn í daglegu stofuna