Fróði - 01.03.1913, Blaðsíða 6

FRÓÐI
198
Sjera Beret luig'saði sig mn stundarkorn.
“Gefið mjer drengskapar-heit yðar sem breskur hermaður,
að þjer aldrei skuluð gera nokkrum manni í bæ þessum óskunda,
þótt fjandmaðnr yðar sje.”
Hamilton varð súr á svip og tók á sig talsverðan embættis-
hroka-svip. Prestur sá, hvað honum bjó f skapi og bætti þegar
\ið.
“Fólk mitt er bfiið að þola helst til mikið, og morðs þessa
saklausa barns verður hefrit með skelfing, ef jeg mæli orð f þá átt.
Þar að auki get jeg á 6 klukkustundum sigað fillúm Rauðskinuum
f grendinni á yður sem ólmum hundum. Þjer eruð á rrifnu valdi,
en jeg mun syna yður miskunn, ef þjer gangist undir krfifu mfna.”
Prestur titraði af geðshræring meðan hann talaði og löngunin
til að drepa mann þenna sótti hart á hina prestlegu samviskúsemi.
Hamilton var fölur sem nár og tók að liugsa skipulegar en áður.
Hann fann sannleika f hverju orði, er prestur sagði. Hónum
virtist sem sverðsoddurinn titraði af löngun til að komast inn f
hjartað hans. Og svo þetta föla meyjar-andlit 1 Það gerði hann
að bleyðimanni
“Jeg geng að skilmálum yðar,” mælti hann, ‘en lej'fið mjer
að skýra frá þvf, að jeg skaut ekki á hana, heldur yður. Hftn
stóð að baki yðar.”
“VHjið þjer sverja það sem breskur hershöfðingi?”
‘Jeg sver það sem breskur hershöfðingi.”
“Fanð þegar til virkisins og ónáðið ekki fólk mitt framar.
Sál þessarar sakiausu meyjar mun ásækja yður til sfðustu stund-
ar yðar. Farið.”
Hamilton starði ftandljtið föla, Ó, að þetta alt væri draumur.
Hann hjelt ft brott. Hanarnir f bæntim tóku-að gala lang-
dregið og rannalega.