Fróði - 01.03.1913, Síða 26

2 I 8
FRÓÐl
eru einlægt að deyja, beincellur, \'öðvacellur, skinncellur, blóð-
cellur o. s. frv. Miliónir þeirra deyja ft hverjum degi, en hann
lifir góðu lffi, og tekur þetta sem sjálfsagt — stundum send-
ir hann biliónir þeirra út f dauðann til þess, að geta lifað sjálfur,
eins og þegar teknir eru af lirnir, hendur cða fætur, og honum
sftrnar ekkert annað en það, að geta ekki brúkað þessa limi, sem
af voru teknir og látið þá vinna fyrir sig lengur.
Þarna sjer maður, að þetta hið eina er varanlegt hjft mannin-
um frft vöggunni til grafarinnar, það eitt, eða þessar heilacellur,
þær breytast ekki. Alt annað breytist á hverjum degi. Cell-
urnar lifa og vinna, slitna og deyja og eru svo fluttar út úr lík-
amanum, eða brendar á líkbrenslustöðvunum, lifrinni. Þetta
hlýtur að hafa þýðingu og hana mikla.
En þó að heilacellurnar deyi ekki, þá vaxa þær og dafna.
\
Þær þurfa faðu sem aðrir partar Ifkamans, það þarl að flytja risl
og firgang frá þeim. Þær geta verið aðgjörðalitlar, sumar framan
af æfi — verið tórnar — og svo geta þær þroskast, jafnvel fram A
efri aldur manna. En þær eru af öðru bergi brotnar en hinar.
Þetta er eitt af þvf, sem bendir á að heilinn sje aðalbústaður
mannssálarinnar, hugsunarinnar og viljans. Þó að það sje einlægt
að verða mönnum Ijósara og Ijósara, að fleiri partar líkamans en
heilinn taki þátt f sálarlífi mannsins.
Ef vjcr nú hugsum oss mann sern hefur lært eina, tvær, tfu
vfsindagreinir, kanske ein 10-20 tungumál, og auk þess geymir
endurminngar frá mörgum umliðnum árurn. — Hann fer að lesa
upp fræði sfn, semur fyrirlestur úr einni eður annari vísindagrein,
segir sögur frá liðnum tfmum. Hann tekur þetta alt úr heila
sjer, les þao upn, sem af töflum, eður blöðum væri, prentuðum
eða skrifuðtim. Það er letrað þar, en með ósýnilegu letri, ólíkam-
legu letri, en eiginlega óafmáanlegu. Og eiginlega heyrir haun