Fróði - 01.03.1913, Síða 27

FRÓÐI
2 ig
það sagt inni f heila sfnutn. Hann getur ekki tekið eina einustu
endurminningu upp úr þessu hinu hulda ótæmanlega djúpi, nema
hann heyri hana fyrst, eða sjái myndina inni í huga sjer, og þvf
i næst er hún send til þeirra stöðva f heilanum, sem ráða máli
mannsins, og þá fyrst eru máltaugarnar sendar á stað, að koma
I
henni á tungu hans, en töflurriar sem hann tekur þetta af, þessar
myndir orða, atbuiða, hugmynda, þær eru ósýnilegar, óáþreifan- •
legar, og þar afleiðandi ölíkamlegar. Það væri algjörlega óhugs-
anlegt, að þær væru til í höfði mannsins, sem líkamlegar.
Þegar vjer því hugsum, þegar vjer ritum, þá heyrum \’jer
æfinlega orðin í huga vorum, og oft sjáum vjer þau um leið, þó
að heyrnin nnini æfinlega ganga á uridan. Og þegar vjcr flytjuin
ræðu, þá cr það heyrnin, sem fyrst myndar orðin í huga vorum,
þó að vjer tökum meira eða minna óljóst cftir því, og þó að öllum
fjölda manna hafi kanske aldrei komið þetta til l.ugar, og þó að
það gangi fyrir sig með ótrúlegum hraða.
En þegar vjer erum nú komnir svona langt, scm er óhrekj-
andi, þá væri nógu gaman að þvf, að menn legðu f)'rir s g spurn-
inguna, hvar er liann, þessi hinn hljóðlausi og tungulauú, er
talar í myrkrinu og loftleysinu í höfði voru eður huga? Er
það virkilega blöndun efnanna cður áhrif hennar? Jeg hcld ekki.
Samskonar og þetta er, verður, þegar vjer réioumst við ein-
hvern. Reiðin grfpur oss, hrakyrðm eru komin á tungu \ ora,
hneflnn er kreftur og vöðvarriir til þess búnir, á svipstundu, að
reiða höggið. En á vctfangi kemur skipun um, að stöðva orðin á
vörunum, að láta ekki höggið ríða, og raddtaugarnar og tungan
rnynda ekki orðin, og vöðvarnir hleypa úr sjcr stælingunni, hönd-
in sfgur niður og ekkert verður af högginu. Til að skýra þetta
, fyllilega þarf töluvert mál og er nokkuð flókið. En menn hafa
fundið staði í heilanum sem stýra einu eða öðru af gjörning-