Fróði - 01.03.1913, Síða 57

FRÓÐI
?49
Flestir guðsdyrkenduv tvúa p>ví, að alt sem fyviv j>á kemuv,
klítt eða stvítt, sje J>eim fyvir beztu. En fáiv mögla |>ó meiva en
einmitt. f>essi tiukknrinn.
Ilvcvsem veyniv að jxíknast öllum, Jxíknast engum, jafnvel
ekki sjálfum sjev. Hann vevður eins bveytileguv í öllum gveinum
og veðuvvitinn á stöng sinni. I yrdiseinkunn lians vevðuv eitt í
d.ig' og annað á rnovgun; J>ví ætið ev audblástur, j>essa stundina fvá
Pjetvi oghina fvá Páii.
Svo [>essi maðuv ]>ó liann hafi gædduv vevið góðum gáfum og
iagt fram alla sína kraita hefir j>á ekki. að loknu erfiði áunnið neitt.
Slíkum ev iila farið.
En sá sem fetav að föstu marki, og aldvei víkuv fvá aðal-stefn-
unni, vyðuv hvaut sevn aldvei hvevfuv; |>vi hún vevðnv favin meiva
eða minna, j>ví íjölfavnavi sem lnín ev e>g ligglil' uœr náttúnmnav
vegum.
Ef takmarkið, sem bvautvyf jandinn stefnir að, skyldi nú veva
miðgavðui' hieuav almennu tilvevu, ]>á ev ekki örvant, ]>egav
[>angað ev komið, að heint fvamundan hlasi við hliðskjáif hinnar
sönnu lifandi náttúm. t>á yvði livautin sú aljrjóða hvaut. Og
Þá ltemuv iun víki
að vegindómi
örtuguv ofan
sá ev öllu væðiiv, o. s. fvv. (Yölus.)
Þetta er nú einmitt mavltið sern “Fróði” stefnir að, — eina
íslenzka tímaritið, sem i [>essa áttina stelniv,— og að minni liyggjn
ev [n'tta hlutverk j>a.ð mannúðlegasta, sem noltkur 'inaður getur
tekið að sjer. Hvað er b.vóðuvlegra en [>að, að ganga á leið með
ukkur og vísa veginn, sem ligguv til bamingju og hcilla, veginn sem
leiðiv oss að hásati heilsunnav?
Þegar vjer evum ltomniv á vjetta leið, vevðuv heilsan oss auð-
veldari en vardieilsan. Þá höl'um vjev f.vlgd náttúvuunav, ev leiðiv
oss juí vjð hlið sjev og ljettir sporið. C)g ef ófævur kynnu að kouta