Fróði - 01.03.1913, Qupperneq 62

2S4
FRÓÐ
fyrir þig ai) koma, að lcnda í li.ettum cða rcyna sorgir, þ4 vildir
þ(i hclst al öllu vita sem fyrst hvað þú ættir t vændum. Og
þessvegna er þ ið, að jeg vil nú biðja þig að horfa ( áttina til
Lissac. ”
Hann tók í hendi hennar og snöggvast leit hún frá honum
og hoifði til hallarinnar. Hann heyrði að hún fór ha-gt og hægt
að gráta og reyndi hún þd að bvrgja niður ekkann.
‘ Jeg skil það alt saman” mælti hún, bændurnir hafa risið
upp. Þeir hafa rekið burtu föður mitin og móður og þá báða Syl-
vain og Roland. Þau verða öll að leita hælis hjá La Chesnaye.
Nei! það væri þó ckki rjett af þeim, þvf ef þau flýðu þangað þá
yrðir þú og þínir í hættu staddir. Við skuluin halda áfrairi til
Lissac. Máske við rnætum þeim og getum hjálpað þeim að kom-
ast undan. Og jeg verð að fylgjast með þeim, hvert sem þau
fara, þú sjer það og skllur. Það er skylda mfn.
En áður en Aubert gæti svarað komu þrfr flöttamenn lilaup-
andi lafmóðir. Það voru vinnutnenn úr höllinni, sern bænda'
hópurinn hafði lofað að sleppa áður en þeir kveiktu f höllinni.
Þeir hlupu sem óðir menn og einn þeirra hljöðaði upp.
‘‘Guð minn, guð minn góður!” og gat naumast stunið upp
orðunutn fyrir el:ka. En óðara hljóp Valerie á cftir honum, tiáði
í skirtuermina hans og hrópaði:
“Júlfus! Júlfus! Hvað hefir komið fyrir?”
‘‘Þeir eru dauðir — allir dauðir!” stttndi hanu upp. Þau
Ijetust öll f loganum. Herra greifinn og greifafrúin og hinir.
Ilefðu þa-lt komið fratn þá hefðu rauðhúfurnar slátrað þcim. Þeir
voru þvf kyrrir I höllinni og skutu á skrflinn. Svo var borinn að
eldiviður og olfa, og óðara var alt f logandi báli. Guð í himu-
jrtum! jeg get aldrei gleymt andlitum þeirra þegar þau voni að
hot'fa út um gluggana — aldfei, aldrei, aldrej —