Muninn - 01.04.1966, Qupperneq 12

Viá liaíiA
Það er miður vetur. Haíið er ygglt og grátt.
Þröstur, sem ílenzt hefur til vetursetu,
leitar ætis.
Ekkert annað að sjá. Snjórinn jafn hvítur
hvert sem litið er.
Glott sjómaður gengur niður slakkann
að tjörninni.
Álfarnir úr holtinu sjá til lians, og nokkr-
ir þeirra hópa sig á eftir honum.
Hann gengur út á ísinn, og það brakar í
snjónum undir fótum lians. Hann á litla,
grænmálaða trillu skammt undan. Hún er
geymd á hvolfi í fjöruborðinu. Grár segl-
dúkur er breiddur yfir.
Glott tekur dúkinn af og snýr sér við.
Það á að vera lítil seglpjatla við skúrdyrn-
ar.
Onei, hún er þar reyndar ekki lengur.
Farin.
Álfarnir sitja alltaf um að gera lionum til
skapraunar.
Þá eiga að vera einhverjar slitrur inni í
skúrnum.
Hann gengur á bak við skúrinn og opnar
dyrnar. Einhvers staðar á líka að vera segla-
nál. Glott sezt niður við bátinn og tekur
dúkinn á hné sér.
Álfarnir standa í hópi í kringum hann.
Mynda hálfhring utan um hann. Og svo
sjórinn að baki.
Það situr óhugur í honum þennan dag.
I gærdag var sól og bjart veður, og álfarn-
ir komust í vorskap. Til þess að fagna sól-
inni, tóku þeir að erta Glott. Því héldu þeir
lengi dags. Og þar kom, að honum rann í
skap. Hann hafði lneytt framan í þá, að
vonandi hyrfi sólin og þeyrinn sæist ekki
meir.
Og þeyrinn sveik þá. Það snjóaði um
nóttina, og nú var alls staðar snjór.
Þrösturinn, sem fylgdi Glott niður slakk-
ann, situr skammt frá. Hann horfir út á
sjóinn. Örskammt frá honum hefur snjór-
inn hlaðið upp litlum ískristöllum, sem
stækka smám saman. Þeir eru lausir í sér
og fallegir. Þegar sólin skín á þá, stafar frá
þeim undarlegum geislum, sem enginn skil-
ur.
Það dregur ský fyrir sólu, og álfarnir færa
sig æ nær. Einn þeirra spyr, hvort hann eigi
ekki að hjálpa Glott við seglið.
Glott hristir höfuðið.
Þeir hafa boðið hjálp áður. Sá minnsti
bauðst eitt sinn til þess að greiða net með
honum. Fyrst í stað var hann ekkert nema
góðvildin.
Það var þá, sem þeir kveiktu í húfunni
hans. Síðan þá, gengur hann berhöfðaður.
Einn ísköggull lendir á hné hans.
„Má alls ekki hjálpa þér?“
Glott lítur upp og brosir.
Álfarnir lilæja, og einn spyr aftur, hvort
hann þurfi ekki hjálp, t. d. við vinduna,
það hafi einhver rakið ofan af henni.
Glott stendur upp, ennþá brosandi, og
gengur að vindunni. Það er alveg rétt, ein-
hver hefur dregið vírinn ofan af henni.
Hann bindur stein í endann á vírnum
og gengur aftur að vindunni.
Álfarnir eru nú á milli kofans og hans.
Glott sjómaður hallar sér fram á spýtuna
og snýr henni í hálfhring. Skyndilega hætt-
ir hann, lítur upp og framan í álfahópinn.
Hann hefur aldrei séð þá eins vel og í dag.
Ósköp litlir, þar sem þeir standa í fjöru-
mölinni, en þó svo ógnar stórir, að hann
verður að líta undan.
Þarna standa sex stórir álfar í liópi, allir
með trefla um hálsinn, og Glott sjómaður,
aðeins búinn þrautseigjunni.
Framhald á blaðsíðu 123.
120 MUNINN