Muninn - 01.04.1966, Blaðsíða 20

Lífsins tré
Ég horfi á, hvernig öldurnar skolast uppá-
milli steinanna í flæðarmálinu, og skilja
eftir lítinn, lúmskan polf, sem sýnir mér
ögn af bláum himni og einhverja skrípa-
mynd, sem ég veit, að er ég og þó ekki ég.
Og ég Iiugsa með sjálfri mér; þú ert mann-
eskjan og iífið, og ekkert annað til, lífið er
þín spegilmynd, Iivorki góð né vond. Þú
veizt, hvernig spegilmynd þín er, en þú
veizt ekki, hvernig þú ert sjálf. Hún er
kannski login, en þá ert þú sjálf lygarinn,
og getur engum kennt um, nema sjálfri þér.
Nema þá helzt honum, sem kenndi þér að
eta af lífsins tré.
Hann var útiendingur, skrítinn, ókunn-
ugur, skeggjaður og nýr einsog vindurinn,
með lykt, sem hafði fylgt honum sunnan úr
löndum, málaragrind, léreft og 1 iti. Hann
kom norður yfir heiðina tilþessað mála fjöll,
dali, fugla, himininn og náttúruna, öðruvísi
en þessir hlutir voru vanir að vera. Hvað
átti fávís sveitastelpa að Irugsa unr svona
nrann, eftirað hafa verið alin upp í heimi,
þar sem gott var gott og vont var vont. Það
var auðvitað gott að vera frá útlandinu, því-
að aðeins fína fólkið gat konrizt þangað, og
fína fólkið taldist þó með því góða í heim-
inunr. En það var ábyggilega ekki fallegt að
mála sólina ferkantaða, þvíað guðinn okk-
ar skapaði lrana kringlótta, og svoleiðis var
hún.
Hann konr lreinr til okkar og bað unr að
fá að tjalda við túngarðinn, bjó þar yfir
sumarmánuðina og málaði myndir af vel-
flestu, senr hann sá.
Ég horfði á lrann úr fjarlægð í nokkra
daga. Þá var ég farin að venjast því að sjá
hann þarna, og vogaði nrér svolítið nær. Þá
tók hann eftir nrér, og nrig langaði til að
detta langt niður í jörðina, en svo var það
búið og gert; hann kallaði á mig.
Ég gekk eins nálægt og ég þorði, lrorfði
á nýgræðinginn og iambaspörðin, og óskaði
mér í skyndi norður fyrir Tröllaháls, lengra
þekkti ég ekki.
„Hvernig finnst þér þessi mynd?“
Ég stalst til að horfa á blautt léreftið, þak-
ið af ókennilegum klessum, og fylltist van-
mætti og lotningu gagnvart þeim vísdómi,
sem skildi klessur.
„Ég veit það nú ekki, ég hef ekkert vit
á myndum.“
„Þú færð það bráðum. Auðvitað geturðu
ekki séð neitt út úr þessu svona, ég á eftir
að bæta heilmiklu við.“
Hann byrjaði aftur að mála, hratt og
áreynslulaust. Hann virtist ekki þurfa að
vanda sig mikið, en samt hitti hver dráttur
nákvæmlega þarsem hann átti að vera, bætt-
ist á sinn stað í heiidarmyndina og tók þátt
í því að skapa nýjan fjörð úr þessum, sem
lá af gömlum vana fyrir framan okkur.
Það rann npp fyrir nrér 1 jós, ég skildi
myndina.
„Þetta er fjörðurinn, þó eitthvað sé hann
skrítinn,“ sagði ég.
„Alveg rétt,“ sagði hann hlæjandi.“ „Þeir
í París myndn ekki einu sinni þekkja þenn-
an fjörð.“
Ég leyfði mér að hlæja.
„Þeir hafa aldrei séð fjörðinn hérna,“
sagði ég.
„Þetta er ekki bara þessi fjörður,“ sagði
hann, „þetta er líka alheimsfjörðurinn, sem
enginn þekkir, nemaþá af afspurn, og svo
þú.“
„Ég þekki engan alheimsfjörð.“
„Þú þekkir hann víst, hann býr í þér þótt
128 MUNINN