Muninn - 01.04.1966, Qupperneq 22

„Þú færð' mig aldrei úr íötunum,“ sagði
ég með grátstafinn í kverkunum.
„Nú, því þá ekki? sagði hann, undrandi
yfir fávizku minni. „Það er þó venjulega
gert.
„Þú lýgur ekki að mér.“
Þarmeð var ég hlaupin, en hann sat eft-
ir með autt léreft, og klóraði sér í hnakk-
anum.
Ég þorði varla að líta uppá nokkurn
mann, og málarann forðaðist ég einsog
heitan eld. Hann virtist ekkert vera öðru-
vísi en hann var vanur, hann málaði allt,
sem hann sá. Ég hugsaði; hann myndi líka
mála mig, ef hann sæi mig, þessvegna faldi
ég mig fyrir honum.
Svo einn dag var ég úti að raka, hann
kom og ég tók alltíeinu eftir því, að ég hafði
gleymt að fela mig. Ég rakaði í ákafa og
vonaði, að hann færi framhjá. Hann kom
til mín, bauð gott kvöld, og fór svo. Ég
stalst til þess að líta á hann, og gat svo ekki
lengur trúað því, að þetta væri vondur
rnaður.
Og um kvöldið læddist ég uppeftir til
hans. Hann leit til mín, tjáningarlaust, og
hélt svo áfram að mála. Ég leit á myndina.
Hún var af mér, fatalausri uppi í skógi.
Þrátt fyrir allt fannst mér þetta falleg mynd.
Ég stundi upp:
„Fyrirgefðu, að ég skyldi hlaupa frá þér
þarna urn daginn, ég meinti ekkert með
því.“
„Það gerði ekkert til, einsog þú sérð,“
sagði hann. — „Ég gat vel skilið þig.“
„Þú mátt ekki láta fólkið hérna sjá þessa
mynd. Það yrði voðalegt uppistand.“
Það' gat hann ekki skilið. Eftir langar út-
skýringar gat ég komið honum í skilning
um, að hér á landi teldist það ekki siðsam-
legt hjá kvenfólki að láta sjá sig nema kapp-
klætt, og helzt með skýluklút.
„Vesalings fólkið," sagði hann, „það skil-
ur ekki það, sem fallegt er.“
„En það er Ijótt að fara með ókunnug-
um mönnum uppí skóg,“ sagði ég, tilþess-
að reyna að bera í bætifláka fyrir mig og
mitt fólk.
„Segðu ekki þessa vitleysu. Það er ekkert
ljótt til í heiminum. Og það er ekkert ljótt
við það að fara með manni uppí skóg.
Fuglarnir eru þar allan daginn.“
„Fuglarnir eru dýr.“
„Við 1 íka. Og það er fallegt að lifa eins-
og dýr. Þú sagðir að það sé ljótt að fara með
manni uppí skóg. En það er miklu frekar
ljótt að gera það ekki, þvíað það er and-
stætt lögmálum náttúrunnar. Og ég veit, að
síðan þarna um daginn hefur þig langað til
að fara aftur með mér uppí skóg.“
Þetta kom mér alveg í opna skjöldu.
„Hvernig geturðu vitað, hvað ég hugsa?“
„Ég hef alltaf vitað, hvernig falleg, lítil
dýr, einsog þú, hugsa.“
Fallegt, lítið dýr. Kannski er ljótt að vera
fallegt lítið dýr, en eitt vissi ég; upp frá
þessu var ég dýrið hans og lifði aðeins til-
þessað uppfylla hans leyndustu óskir.
Um kvöldið læddist ég upp í tjald til
lians, hrædd við sjálfa mig, og þó meir við
hann, og ég fór ekki aftur, fyrren undir
morgun. Og eftir þessa nótt átti hann mig
með húð og hári.
Ég var stúlkan hans um sumarið, fór með
honum uppum öll fjöll og heiðar í grennd-
inni og við vorum eitt með jörðinni. Hann
málaði margar myndir af mér, með eða án
fata og með eða án landslags. Þær voru
fallegastar án fata, en með landslagi. Ég
svaf margar nætur í tjaldinu hans, og við
horfðum á lognsléttan fjörðinn út um
tjaldgáttina. Og eftir sumarið vissi ég uppá
hár, að ekkert er Ijótt eða fallegt, og að
hlutirnir eru ekki einsog þeir eru, heldur
einsog við viljurn að þeir séu.
Hann fór um haustið, sagðist þurfa að
fara suðurí lönd tilað selja myndirnar sín-
Framhald á blaðsíðu 132.
130 MUNINN