Muninn - 01.04.1966, Side 26

Þetta var einn af þeim sólskinsdögum, þeg-
ar tjörupappinn er orðinn gljúpur og svæf-
andi suð fiskiflugnanna blandast mótor-
skellunum, sem berast utan frá sjónum í
kyrrðinni.
Markús Móses var nýkominn að landi.
Litli báturinn lá bundinn við bryggjuna,
þar sem aflinn var, nokkrir fiskar, sem
gljáðu í sólskininu. Það var orðið nokkuð
langt síðan hann hafði aflað vel, enda var
þetta fyrsti góðviðrisdagurinn, sem komið
hafði í langan tíma. Hann vonaði, að veðr-
ið myndi haldast svona, að minnsta kosti í
nokkra daga.
Eftir að hafa gert að aflanum og komið
lionum fyrir í skúr sínum, hélt liann heim-
leiðis. I annari hendinni hélt hann á tveim
ýsum, sem hann ætlaði að færa konunni í
soðið. Þetta voru 1 itlar ýsur, sem myndu þó
nægja þeim tveim. Það lak úr sporðunum,
því hann hafði gusað á þær vatni til þess
að þvo af þeim mesta slorið.
Húsið hans stóð uppi á kambinum, spöl-
korn frá brúninni. Þar beið konan, lítil og
lág eins og húsið. Honum datt þessi sam-
líking í hug um leið og hann lagði af stað
upp stíginn, sem lá upp á kambinn. Hann
liallaði sér áfram. Hversu oft liafði hann
ekki gengið þennan stíg með fiska í annari
hendinni og kaffikörfuna í hinni. Hvert
fótmál vakti með honum gamlar minning-
ar, sem svifu um hugann eins og mávarnir
í loftinu fyrir ofan hann. Stundum hafði
liann hlaupið upp stíginn og varla blásið
úr nös. En langt var síðan það hafði gerzt,
og nú var svo komið, að hann varð að
stanza við og við til þess að blása mæðinni.
Einhvernveginn fannst honuin sér vera
óvenju þungt fyrir brjóstinu, en það var
líklega vegna hitans. Hann gekk nokkur
skref. Hérna við þennan stein, sem stóð
upp úr moldinni, hafði hann einn sinni
dottið, þegar hann var að flýta sér á sjóinn
og hljóp niður stíginn. Þá var hann rúm-
lega tvítugur. í hendinni hafði hann hald-
ið á nýju færi, sem hann missti í fallinu.
það fór allt í flækju, og hann mundi enn,
hve honum þótti það sárt.
Þyngslin fyrir brjóstinu jukust, og liann
settist á steininn. Ýsurnar lagði hann við
hliðina á sér, svo að þær óhreinkuðust ekki
í moldinni. Konan myndi vafalaust leysa
nokkur orð, ef hún fengi þær moldugar.
Hann sat þarna stundarkorn, þangað til
þyngslin virtust líða hjá, og stóð svo upp.
Ekki var óeðlilegt, þó maður á hans aldri
mæddist af slíkri siönou.
Nokkrir strákar komu hlaupandi ofan
stíginn og mættu honum. Hann vék til
liliðar, sneri sér við og horfði á eftir þeim.
Þannig var það, hugsaði hann og andvarp-
aði. Hið gamla vék fyrir hinu unga.
Hann hélt áfram. Bráðum var hann kom-
inn alla leið. Konan myndi bíða hans í dyr-
unum, kalla til hans og spyrja, hvað hann
kæmi með í matinn, rétt eins og hún sæi
það ekki.
Aftur jukust þyngslin. Honum sortnaði
fyrir augum, en nú var liann rétt að korna
lieim, og hann ákvað að leggja sig og hvíl-
ast. Honnm var orðið ljóst, að þetta staf-
aði ekki af hitanum, en nú leið honum bet-
ur, er hann var kominn á jafnsléttu. Það
birti fyrir augunum og þyngslin minnkuðu.
Þarna stóð konan í dyrunum og hann heyrði
liana kalla. Hann brosti og gekk nær.
„Hérna hefurðu tvær ýsur. . . .“ Hann ætl-
aði að segja eitthvað meira, en skyndilega
þyrntdi yfir hann og umhverfið virtist fjar-
lægjast. Hugsunin varð óskýr. Hann rétti
út hendina. Hann vissi ekki almennilega. .
ekki. ... — Framhald á blaðsíðu 142.
134 MUNINN