Muninn - 01.04.1966, Side 27

tilbrigái...
Þetta var einn af þeim rigningardögum,
þegar snúrurnar strengjast á milli stauranna
og þytur vindsins í trjágreinunum bland-
ast skellunum, er rigningardroparnir falla
til jarðar.
Markús Móses opnaði hurðina. Hann var
að bræða með sér, hvort hann ætti að róa.
Útlitið var ekki sérlega skemmtilegt, en
verra gat það þó verið. Hann lokaði hurð-
inni á eftir sér og bretti kraganum upp.
Það var líklega bezt að labba niður eftir,
liugsaði hann, og líta eftir bátskelinni, hvort
sem hann reri eða ekki.
Hann stiklaði í forinni framan við húsið
og velti fyrir sér, hvernig stæði á því, að
hann komst alltaf í gott skap í svona veðri,
en gat ekki fundið neina skýringu. Honum
fannst hann geta hlaupið alla leið niður að
bryggjunum.
Nú var hann korninn fram á kambbrún-
ina og sá yfir litlu höfnina fyrir neðan. Ekki
sást nokkur lifandi maður á ferli. Þeir
myndu sjálfsagt ekki róa í dag, þó að freist-
andi væri, því undanfarna daga hafði afl-
azt vel og fiskurinn virtist genginn í fjörð-
inn.
Hann lagði af stað niður stíginn. Lítill
lækur hafði grafið sér farveg eftir honum,
alla leið niður á jafnsléttu. Leirinn var
mjúkur og blautur, og hann rann eilítið til
í hverju spori. Á morgun ætlaði hann að
gera við skúrinn sinn, héldist veðrið óbreytt.
Hann hafði alltaf ætlað að koma því í verk
að laga dyrnar og gera við þakið. Það hafði
þó farizt fyrii', ef til vill vegna þess, að tíð-
in hafði verið svo einmuna góð undanfarið,
og hann hafði eiginlega gleymt því, að skúr-
inn var lekur.
Hann gekk fram hjá steininum, giáum
og blautum, sem stóð lijá stiganum. Rétt
neðan við steininn kom hann auga á snifsi
af dagblaði, sem lá í leðjunni. Hann dokaði
við um leið og liann las: „Vel heppnaður
leiðangur doktors Tómasar, en. . . .“ meira
sú hann ekki, því aurinn huldi seinustu
orðin. Þetta hlaut að vera gamalt blað.
Þessi leiðangur var víst farinn fyrir tveim
mánuðum síðan. Hann minntist þess að
hafa heyrt eitthvað um þetta, og gott ef
tveir leiðangursmenn höfðu ekki farizt. Þó
mundi hann það ekki fyrir víst. En livað var
hann að brjóta heilann um þetta.
Nú var liann kominn niður og stefndi til
bryggjanna. Það var bezt að koma við í
skúrnum, hugsaði hann, áður en hann liti
eftir bátnum.
Hann opnaði gamla hurðina og fór inn.
Hér og hvar lak vatnið niður um þakið, og
sumstaðar sást glitta í dagsbirtuna gegnum
rifurnar. Hann tíndi til nokkur ílát og lét
undir mesta lekann. Síðan tók hann að laga
til í skúrnum, því daginn áður hafði liann
skilið við allt í hálfgerðri óreiðu. Það hafði
verið mikið að gera vegna aflans, sem var
óvenju mikill.
Hann dvaldi þarna stundarkorn, áður en
hann gekk fram að bátnum. Bryggjan var
sleip vegna rigningarinnar, sem bleytti upp
slorið frá deginum áður. Hann stanzaði, þar
sem báturinn lá bundinn og horfði ofan á
hann. Þá beygði hann sig, tók um bryggju-
brúnina og lét sig síga niður í bátinn. Þetta
var erfitt fyrir mann á hans aldri, en liann
hafði gert þetta næsturn hvern dag í marga
áratugi, svo að með gætninni tókst þetta.
Hann ætlaði að ná í vettlingana sína, sem
hann hafði gleymt undir einni þóftunni í
gær. Hann stakk þeim í vasann og teygði
síðan hendurnar upp á brúnina og byrjaði
að krifra upp. Annar fóturinn rann til og
í fátinu, sem á hann kom, fálmaði hann út
Framhald á blaðsíðu 142.
MUNINN 135