Muninn - 01.04.1966, Page 33

Nú skal erja óðarlönd
andans lindir virkja.
Ljóðafaðir, lyftu iiönd
og láttu Pétur yrkja.
Dauft hljóð var í Ragnari Aðalsteinssyni,
er hafði brotizt um hart og lengi:
Aður fyrri oft ég kvað,
allt er stritið misheppnað.
Ég krotaði hér kvæði á blað,
en krassaði svo yfir það.
Ljóðafáki ljótum
lóga ég,
og berst á fjórum fótum
fram um veg.
Hjálmar eygði þó enn nokkra glampa í
Ragnari greyinu og kvað:
Brýnir hetjan býsna slyng
bragarljáinn,
þótt enginn gráti Austfirðing,
sem ekki er dáinn.
Erlingur Sigurðsson hafði ekki hafzt að
lengi, enda nýkominn úr harðri kosninga-
hríð ,,lítt sár, en ákaflega móður“. Gunnar
Frímannsson sendi honum þessa vísu:
Er nú tómt þitt andans bt'ir,
Erlingur minn góði,
kemurðu nú kísilgúr
hvergi að í ljóði?
Ragnar Aðalsteinsson vildi bera blak af
Erlingi:
Ljóðs við list er slyngur.
Ljóst er því hver syngur.
Erlingur.
Erlingur brást illa við, minnugur þess,
að oflof er háð. Sendi hann Ragnari þessa
vísu til baka:
Mjög nú drauga magnar
og mönnum ekki fagnar.
Ragnar.
Margir fleiri nrðu til að senda Erlingi
vísu, en fæstar verða þær hafðar um hönd
„nema svona í hálfum liljóðum / heima og
í veizlum góðum.“
Erlingi veittist erfitt að halda uppi vörn-
um, og orti þá Ragnar Aðalsteinsson:
Hrynur andans höll ljót
hjá ’onum.
Ennþá standa öll spjót
á ’onum.
Haraldur Blöndal og Hjálmar brutu nú
upp á nýju yrkisefni, stórmerku:
Elti hrafn í allan vetur
einhver Pússíkatt.
Fýsnir sínar færði í letur,
fljóðum kransa batt.
Vísan skýrir sig sjálf. — Ragnari Ragnars-
syni þótti ómaklega vegið að merkum snill-
ingi og orti til Haralds:
Yrkir fátt í allra sátt;
oft vill þrátta, refur.
Hyggur flátt og liggur l.ágt
ljóðsins gáttaþefur.
Hinn andlegi vegvísir var Ragnari Aðal-
steinssyni hugstæður, en þótti hann samt
hafa sett ofan og kvað:
F.ngan óð ég nefni,
andans þrýtur raust.
Vort bezta yrkisefni
er enniskúlulaust.
Jósep Kristjánsson benti á, að það kæmi
ekki að sök:
MUNINN 141