Dýravinurinn - 01.01.1893, Blaðsíða 31

27
fegar Skjalda var seld.
Hún: Jeg vildi við mættum enn þá fylgjast að
og ekki skilja, hvernig sem það geingur.
Hann: Nei, hættu nú, við höldum þá af stað;
nú hjálpa ekki þessar kveðjur leingur.
Hún: þú verður þá að víkja Skjalda min,
frá veslings hópnum sem hjer eptir stendur.
Við óskum alt hið besta biði þin,
og blíðleg orð, og mjúkar vinahendur
þú veist það vinur, hvar jeg fróun fann
svo fljótt við gráti barna þinna laungum;
og hvað á nú að friða þorsta þann
og þerra tár af hinum litlu vaungum.
Hann: Jeg veit að mjög er missir þessi sár —
en minnist jeg á vetrar timann lánga
þá veit jeg þjer ei við það fækka tár
ef verður þú að horfa á Skjöldu svánga.
Hún: Nei, fyrirgefðu vinur minn, jeg veit
svo vel að þjer er ekki neitt að kenna;
en þegar Skjalda augum á mig leit
mjer eitthvað fanst i hjarta mínu brenna.
Og hljóð þau litu hvort til annars þá;
og hann varð svo með Skjöldu burt að gánga.
Hún grjet og starði gaungu þeirra á;
svo gekk hún inn og þerði tár af vánga.