Dýravinurinn - 01.01.1893, Blaðsíða 54

50
feir geingu líka heldur í augun á mjer þessir átta áburðarhestar frá
Skarði, og reiðhestarnir eingu minna; einkum hafði jeg augastað á rauðum hesti,
sem jporbiörn reið, hann var ljómandi fallegur og þrekmikill hestur og bráðfjör-
ugur; hann var þá 10 vetra gamall, feitur og frjálslegur eins og annars allir hest-
arnir frá Skarði voru; þeir báru best vitni um, að vel væri farið með þá.
En samt hafði f>orbjörn eitt hross sem var bæði lítið og horað, en það
hross átti hann heldur ekki sjálfur, og þegar jeg hafði orð á því við Bjarna hvað
vesaldarleg hún væri þessi móbrúna hryssa, þá sagði hann:
»Hún hefði ekki verið svona horuð og skálduð, ef hún hefði verið hjá
okkur — — Hann er nú æfinlega í dræpum dauða með heyin líka«.
Bjarni fræddi mig nú ofurlítið meira — hann vissi að jeg kom um vorið í
sveitina — og svo sagði hann mjer, að Jón á Móum ætti ekki nema þessa einu
dróg til allrar brúkunar, og að hann yrði feiginn að lána þeim hana þegar hann
gæti, svo að hann hefði sem allra mest gagn af henni.
Mjer þótti hálf undarlegt, að stærstu ullarpokarnir voru á Móa-Móru, en
kom mjer samt ekki fyrir að minnast neitt á það við þá fjelaga.
Ferðin í kaupstaðinn gekk vel, og alt þángað til við Bjarni fórum að
smala hestunum; en þá gátum við ekki fundið tvo áburðarhestana frá Skarði, við
flýttum okkur að leita um hagana sem hestarnir voru vanir að gánga i, og að
reka hestana heim, svo Móru litlu var farið að volgna hjá Bjarna, því hann var
bæði þúngur á baki og svifti henni líka nokkuð óþyrmilega til, af því maðurinn
vildi flýta sjer, eins og eðlilegt var.
Bjarni sagði Jporbirni tíðindin, þegar við hittum hann við farángurinn.
»J>eir hafa líklega slángrað eitthvað í áttina, greyin-----Jeg má til með
að biðja þig Bjarni minn, að skjótast upp á hana Móru og svipast eptir þeim«.
»Hún er skást, að skjögta henni nælið að tarna«. Bjarni saup svo á flösk-
unni og pipraði Móru til, með tveimur vænum svipuhöggum um leið og hann fór.
Við þ>orbjörn fórum að leggja á hestana og höfum víst verið að því, og
ýmsum lagfæringum við klyfjarnar, eina tvo tíma; þá kom Bjarni með hestana,
og jþorbjörn hældi honum fyrir hvað hann hefði verið fljótur; en það sá líka á
þeirri mórauðu, að Bjarni hafði farið fremur greitt, og eingum hefði getað dottið
í hug, að bera Skarðs-Rauð og hana saman á nokkurn hátt, eins og bæði komu
þá fyrir sjónir.
Hún var illa kumluð og flegin hún Móa-Móra garmurinn, svo það var
eingin furða þó hún ljeti illa þegar átti að leggja á hana reiðínginn; afþvíhún var
líka nokkuð hrekkjótt að náttúrufari. Jeg varð að halda í hana á meðan þeir lögðu
á og girtu gjarðirnir, það var í mjer hálfgerður skreppíngur meðan á því stóð,
hún Jagði svo meinlega kollhúfu, og hvolfdi augunum grimdarlega þegar hún náði
ekki til að bíta okkur, þegar hún mátti til að láta í minni pokann fyrir okkur
þremur.
Svo ljetum við upp á hestana og hjeldum af stað; allir hestarnir báru vel,