Dýravinurinn - 01.01.1893, Page 33

Seinasta nóttin.
I vor, er hann hoppaði hreiðrinu frá,
þar hlíðarnar iðgrænar lágu
og vorgolan ljek sjer um lautirnar þá
og lypti undir vængina smáu.
En þar sem hann saung þá sitt sætasta lag
hann seinna við hríðarnar barðist
og veikari og veikari dag eptir dag
þar dauðanum hjálparlaus varðist.
Og daginn hinn seinasta sjúkur hann var,
en samt var hann laungum á stjái.
en fann ekki á hjarninu fis eða bar
nje frækorn á nokkuru strái.
I holuna sína, þó hún væri köld
úr hríðinni loks var hann flúinn.
Nú sá hann þar skyggja hið siðasta kvöld.
Nú sá hann að vörnin var búin.
Og ekki var von honum yrði nú rótt;
með ángist og pínandi kvíða
hann hugsaði fram á þá hörmúnganótt
og hvernig hún myndi nú líða;
en svefninn hinn liknsami loksins hann þreii
og leysti frá sulti og hriðum,
og aumínginn litli þá sýngjandi sveif
að sumri og blómguðum hlíðurn.
Og þar var um brekkurnar ununin ein,
og alstaðar saungur og gaman,
og sólin á fífla og fiðrildi skein
og fuglagrös þúsundum saman.
En fjúkið, sem hafði í holuna þreyngst,
það hreif hann úr draumsælu nætur.
Nú vildi hann sofa, og sofa sem leingst,
en sulturinn rak hann á fætur.
Hann gætti þess valla hvert veðrið hann reii
og vissi ekki hvert átti að halda,
uns stormurinn aumingjann þróttlausa þreií
og þirlaði um fönnina kalda.
Hann lagði að sjer vængina og lokaði brá;
og loksins var helstríðið unnið,
er hugurinn deyjandi sólina sá
og sumar á hlíðarnar runnið.