Dýravinurinn - 01.01.1893, Blaðsíða 29

Reidhestar.
ón Eggertsson, maður Sigríðar stórráðu, sá er átti í málunum miklu og
var klausturhaldari á Möðruvöllum, en dó 1689, þá nýorðinn borgmeist-
ari í Málmey í Svíþjóð, átti reiðhest sem Eitill hjet. Hann þótti þá
allra reiðhesta fljótastur og þolnastur. En það þóttist Jón hafa einna hraðast farið
á Eitli, þegar hann reið honum eitt sinn frá Ökrum í Blönduhlíð og lagði af stað
á hádegi, en kom i Hofsós um nón. Jpess getur hann í vísu um Eitil:
Allvel finnur Eitill stað á hádegi fór eg heiman að,
undir svörtum jóni: í Hófsós kom eg að nóni.
þ>að mun vera nær sex mílur.
Sjera Páll Pálsson prófastur í Hörgsdal (d. 1861) átti tvo hesta bleika,
sem voru orðlagðir reiðhestar, en þó einkum »ýngri Bleikur«. Var hann ættaður
frá Kirkjubæjarklaustri og hafði prófastur gefið fyrir hann 90 dali og þótti það
geipiverð í þá daga. þ>að var einu sinni, áður sjera Páll fótbrotnaði á Mýrdals-
sandi (1834), að hann reið ýngra Bleik einhesta af Eyrarbakka og lagði upp um
miðaptan, en var á næsta miðjum aptni heima í Hörgsdal; hafði þá Bleikur
skundað nær þrjátíu mílur á 24 klukkustundum og eru þó 6—7 stór vatnsföll á
leiðinni og auk þess eitt ferjuvatn (Jajórsá). jþess getur Jón skáldi Jónsson í Neðra-
dal í vísum nokkrum um Bleik, er hann kvað undir nafni Páls prófasts:
Af Eyrarbakka átti dans frá miðaptni til miðaptans
æði- hvíld með -stuttri: mig í hlaðið flutti.
Sýnir þetta hvaða gagn og yndi mönnum, einkum á Islandi, iná vera að
öðrum eins skepnum og góðum hestum, en jafnframt getur það verið bendíng um,
að ekki sé vert að gera það að gamni sínu að ofbjóða þoli þeirra, þótt það sýn-
ist mikið. Víst ætti það og að vera hvöt fyrir þá, sem eiga svo góðar skepnur,
að hafa svo miklar mætur á þeim, að þeir tímdu ekki að treysta svo atgervi þeirra
á fremsta hlunn.
Jón Jjorkelsson.