Dýravinurinn - 01.01.1893, Síða 34

30
Módurædurin.
(Eptir Sigurð Breiðfjörð),
Tjörninni situr æðurin á,
átta smábörn hún hefur að vakta;
vötnin þau ekki augum blakta,
því logn er yfir Iönd og sjá;
Úngarnir dansa og leika um lá,
látæðis brúka marga takta.
en alvarleg móðir agar þá
ei sig að væta fiður nakta.
Vorsólin skín í heiði há,
hellir geislum á jörðu niður,
gullmálar fossa, fljót og iður,
en steypir á sjóinn silfurbrá;
lifandi var alt lopt að sjá,
lifandi heyrðist saungva kliður;
himneskri dýrð — æ hverju má
heilögu vori líkja viður.
Jeg kom á skinnaskipi þar!
með Grænlendíngum fluttist fjórum,
i fuglaeggja leit því vórum,
á eyjuna þá, hvar æðurin var.
Uppvægir líkt og illvirkjar
æstum vjer fram með hlaupum stórum,
gjörræntum sjerhvert hreiður hvar —
hjer er það síður — yfir fórum.
Nú bar oss fram að tjáðri tjörn;
æðurin sem að sína fjanda
sá til illvirkja búna standa
vildi fegin sin verja börn;
tjörnin var grunn og tæpt um vörn,
til allra mátti vaða Ianda,
vjer komum allir veg sinn hvörn
veslíngs úngunum til að granda,
Móðurelskan svo innilig
gleymt hefur vængja flugi friða
fyrir úngana vill hún striða
og fyrr en þá láta fánga sig;
hún ærðist um vatnið allan veg
ótal steina vjer ljetum ríða;
fyrst náði tveimur úngum eg,
upp að landi þeir vildu skríða.
Hjer við æðurin hikar þá,
um hina vafði vængi sína
vill láta steinaköst sig pína
til dauða heldur en flýja frá;
upp til himins hún augum brá
eins og hjálp þaðan vildi brýna;
hnykti mjer við, nær svoddan sá,
og synda ljet frá mjer únga mina.
Manneskja, hvaðan hefur þú
helvíska grimd í hjartað sogið,
svo heitasti móðurelsku logi
getur þjer ekki aptrað nú?
Hræðstu þig sjálf, og hjeðan snú
frá heilögum æðar-friðarvogi:
mig hafði allar hugsun sú
hjartans í gegn um taugar smogið.
jþjer fuglar, ormar, og þú mann,
eins skapara við erum myndir,
hann einn er drottinn, við kvikindi,
sem einhuga mænum upp á þann.
Vermir i sinni hendi hann
hnettina, og vökvar þurra strindi,
eins hverju strái hjúkrun fann
sem hrakið þjáist fyrir vindi.
Blóðug græðgin svo leingi ljet
Grænlendíngana grjóti fleygja
góða æðurin varð að deyja,
þ^vi aldrei vildi hún flýja fet,
Úngana þjáði þvitahret —
því vil jeg leingur frá því segja?
Ónei, jeg þagði þá og grjet
og þaðan fýsti leiðir sveigja.