Dýravinurinn - 01.01.1893, Qupperneq 41

37
svo þessi ljósglæta villir sjónir fyrir þjer, svo að þú rekur þig á eða hrasar, þá
ertu tekinn og úr þjer rekin bæði augun, svo að viliuljósið verði þjer ekki optar
til falls. Jeg þarf nú ekki að lýsa æfi þinni eptir þetta, því nú er ekkert eptir
sem geti glatt þig annað en hin daglega fæða þín, og nú er hún þjer þó lítil hug-
svölun, því í þessu koladjúpi er liin góða matarlyst þín horfin, sem gerði þjer hvern
bita svo sætan forðum. f>að eitt er þjer til fróunar að kalla á dauðann með öll-
um sálar og lífs kröptum í hvert sinn sem þú ríst upp úr bæli þínu og í hvert
sinn sem þú legst þar niður, þángað tii hann verður svo miskunsamur að bæn-
heyra þig.
Jeg þekki því miður aungar skýrslur, þar sem sjeð verði hve mörgum is-
lenskum hestum er sökt árlega niður i breskar kolanámur, en jeg hef sjálfur talað
við menn, sem hafa sjeð þá þar ekki svo fáa, og af skýrslum dýraverndunarfje-
lagsins í Lundúnum sjest, að í námunum er margt smárra hesta, svo sem eru íslenskir,
norskir og rússneskir. J>etta dýraverndunarfjelag er hið stærsta í heimi og gerir alt
sem það orkar til að bæta meðferð á dýrum og hefur varið til þess mörg hundruð
þúsundum króna. þ>að hefur þjóna sína og njósnarmenn í hverri borg um endi-
lángt Bretland, og hefur staðið í lángri styrjöld við landsstjórn og kolafjelög um
meðferð á hestum í námunum, en átt mjög erfitt uppdráttar. Margir námu-
eigendur fara þó vel bæði með hesta sína og vinnufólk og þola eingin níðíngs-
atferli þar, en hinir eru því miður fleiri, sem þrælka vinnufólkið og fara svo með
hesta sína sem nú mun sagt verða.
Jeg skal nú ekki fara fleirum orðum um þetta, en láta þjóna Dýravernd-
unarfjelagsins segja söguna eins og hún hefur geingið.
Einn þeirra segir svo frá:
»Eitt sumar tók jeg eptir því, að dálítill hesta hópur stóð á beit á afskekt-
um grasbletti utarlega í borginni þar sem jeg átti heima. Jeg fór að veita þessum
hestum eptirtekt, þvi mjer þótti atferli þeirra að ýmsu leyti kynlegt. þ>eir fóru
fram og aptur um allan blettinn, en hjeldu altaf hóp, og smá hneggjuðu við og við
hver til annars. þ>egar jeg fór að gá betur að, sá jeg að þeir hlutu allir að vera
blindir, og hneggjuðu því til þess að týna ekki hver öðrum. í þessum fyrsta
hóp voru átta hestar bæði enskir og útlendir, sem allir voru gamallegir til að sjá,
en þegar jeg kom nær þeim, sá jeg að þeir voru úngir, og einginn eldri 'en tíu
vetra, en þeir drógu á eptir sjer fæturna og voru stirðlegir í öllum hreyfíngum
einúngis af sliti og lúa. Jeg ætlaði að fara að grenslast eptir eigandanum, en þá
hurfu hestarnir einn dag allir saman. En að tveim dögum liðnum var kominn
annar hópurinn á blettinn. Hestarnir voru jafnmargir hinum og litu út fyrir að vera
blindir líka. Jeg vildi nú fá vissu fyrir því, hvort svo væri, sem mjer hafði sýnst;
jeg fór því til þeirra og skoðaði þá, fjekk jeg þá órækann vott þess að þeir
voru sjónlausir, og fór sem bráðast að leita uppi eiganda þeirra. Eptir lánga
vafnínga varð jeg þess loks vísari, að það var B. »kolakóngur« sem átti þá.
Hann var sjálfur á skemtiferð um suðurlönd, en verkstjóri lians sagði mjer, að
þetta væru hestar úr námu B., sem hafðir væru ofanjarðar mánaðartíma til að