Dýravinurinn - 01.01.1893, Qupperneq 59

55
endanum, að faðir minn tók hann fyrir reiðhest og líkaði því betur við hann, sem
hann reið honum optar. Nokkrum árum eptir þetta dó föðurbróðir minn; hann
átti heima í næstu sýslu. Fór faðir minn þangað til þess að fylgja honum til
moldar og sjá til með ekkjunni; bjóst hann við að verða viku í ferðinni. Svo
hagaði til þar setn við áttum heima, að allmikið vatnsfall var alllángt fyrir austan
bæirin; var það í daglegu tali jafnan kallað »Fljótið«. En milli Fljótsins og bæj-
arins var ás einn yfir að fara, allbrattan að vestanverðu, þeim megin, er að bæn-
um sneri. Að austanverðu við »Fljótið« voru sljettar eyrar; fóru þær jafnan undir
ís á veturna, er »Fljótið« lagði. f>að var á þorra, faðir minn fór í þessa ferð;
reið hann Skjóna þá sem endrarnær. Harðindi voru þá búin að ganga allleingi;
voru því öll vötn á ís. Meðan faðir minn var i ferðinni, gjörði hláku mikla og
braut ísa af ám. En svo gekk veður til norðanáttar aptur, rak niður snjó allmik-
inn og gjörði vonda færð; voru vötn með skörum, en auð í miðju. Daginn, sem
von var á föður mínum heim, var gaddur mikill, skafrenningur og sleit fjúk úr
lopti. Töldu piltarnir ólíklegt, að hann mundi halda heim í því veðri, sögðu lítt
fært, að rata um miðjan dag, en ófært, er dimmdi af nótt. Svo leið dagurinn
og vakan, að faðir minn kom ekki; hugðum við, að hann mundi hafa náttað sig
einhversstaðar fyrir austan »Fljót«; við fórum þvi að hátta og sofa á vanalegum
tíma. En er jeg hafði sofið góðan dúr, þá hrökk jeg upp við það, að hestur
hneggjaði ákaflega hátt á hlaðinu, og að móðir mín sáluga sagði: »Guð hjálpi
mjer! Hann Skjóni er að hneggja á hlaðinu. Farið þið fljótt ofan piltar!« Allir
komust á flug í baðstofunni; piltarnir klæddust í snatri og jeg líka, því að mjer
gjörðist æði órótt. Kom jeg til dyranna jafnsnemma piltunum. þ»egar við kom-
um út, var bylnum slotað að mestu; en Skjóni stóð fyrir dyrum, allur klökugur
og klambraður, og skrjáfaði í honum, er hann hreyfði sig, eins og sagt er af
sjóarskrýmslunum; en faðir minn sást hvergi. Var auðsjeð, að Skjóni hafði fengið
heldur kalt bað í »Fljótinu«. Föður míns var ekki að leita nema í eina átt:
austur að »Fljóti«. Ruku piltarnir þegar af stað, þótt ekki væri sýnilegt, að leitin
mundi verða að miklu gagni um nóttina. En jeg ljet Skjóna inn í hesthús og
mjólkaði handa honum þá kúna, sem jeg hugði, að mest mundi í frá um kveldið.
Nú leið alllángur tími og vorum við milli vonar og ótta. En er minst varði,
komu piltarnir með föður minn nær dauða en lífi; höfðu þeir fundið hann í fönn
vestan undir ásnum, á alveg rjettri leið, Mátti hann sig þaðan hvergi hræra, því
öll föt voru gaddfrosin að honum og hann orðinn máttlítill. Hann var þegar
háttaður ofan í rúm og hjúkrað sem bezt, og hrestist hann skjótt. Sagði hann
okkur síðan frá ferð sinni. f>egar hann kom út á »Eyrar«, var tekið að skyggja;
vissi hann því ekki glögglega hvað hann fór, þar sem bæði var bylur og tekið
að dimma. Hann var kominn nær »Fljótinu« en hann hugði, og er minst varði,
brast skörin undan honum og steyptist bæði hesturinn og maðurinn í »Fljótið«.
Faðir minn hrökk þegar fram af hestinum, en náði samt í taglið á honum og
skolaði þeim báðum upp á eyri eina í ánni. Nú var ekki um gott að gjöra; að
láta fyrirberast á eyrinni var viss dauði, en rogasund til beggja landa, því þeir