Dýravinurinn - 01.01.1893, Blaðsíða 55

51
nema Móra, »hún stóð aldrei á löppunum«, eins og Rjarni sagði, heldur var altal
að leggjast og velta af sjer, þángað til forbirni fór að leiðast aðgerðastímið.
»Við skulum reyna að hafa klyfjaskipti og láta hana fá pinklana hans
Stóra-Brúns — — hún er vön að bera skást, ef hún hefur dálítinn stuðníng
við bakið«.
J>eir Bjarni hagræddu á Móru og höfðu klyfjaskipti, og á meðan sagði Bjarni
mjer, að hún hefði að upplaginu helst verið til reiðar, ef henni hefði nokkurn tíma
verið sómi sýndur, en það þefði verið öðru nær með fóðrið.
Móra hjelt áfram að leggjast; stuðníngurinn við bakið sýndist að eins gera
vont verra, og þegar jeg — einusinni meðan við Bjarni vorum að gera að á henni
— fór í kríng um það við hann, að hafa hestaskipti og láta Sokka sem var bæði
til reiðar og áburðar, bera klyfjarnar heim, þá varð Bjarni snúðugur yfir fram-
hleypninni í mjer sem vonlegt var:
»Hún getur sjálf druslað heim klyfjunum sínum, úrþvættið að tarna«.
fað var ekki meira af þeim legg að skafa, og jeg gerði heldur ekki fleiri
uppástúngur í þessa áttina við þá, reynda og ráðna lestamennina. Og Móra
druslaði líka heim klyfjunum á endanum, en altaf var hún við sama heygarðs-
hornið með að leggjast, nema seinustu bæjarleiðina, þá sýndist að viljinn drægi
hálft hlass fyrir henni, svo Bjarni hjelt hún mundi fara að jafna sig við hnaukið.
f>að sem rnig dreymdi eptir að jeg kom heim, var einhver ruglíngur um,
að verið var að láta upp á Móa-Móru, og að Bjarni var að segja þegar hann
hjálpaði henni á fætur: »Stattu á löppunum fjandans truntan«. Stundum var það
þ>orbjörn sem sagði: »Reyndu að hafa þig á fætur ólukku bykkjan«; svo spörk-
uðu þeir í hana með fótunum og Móra brölti riðandi og stynjandi á fætur og fór
að brokka dálítið, til að fá frið að leggjast aptur.
Daginn eptir var jeg sendur út að Skarði, og lá þá vel á J>orbirni, þar
sem hann var að hagræða kaupstaðarvörunum sínum, ofurlítið vínhreyfur.
»Voru nokkuð meiddir hestarnir þínir, dreingur minn?«
»Nei — — — En þínir?«
»feir voru heldur ekki meiddir«.
»Jú — Móa-Móra«.
þ>að var Finnur litli sem sagði þetta, hann var að skoða vörurnar með
pabba sínum.
»Já hún var töluvert kumluð — — en henni bregður nú ekki við; — —
hún var líka meidd þegar hún fór«.
þ>egar jeg fór suður hjá sá jeg Móru; það hafði hlaupið bólga í herðarnar
á henni, og tvær stórefliskúlur sín á hvorri síðu. J>að var dagsatt, að hún var
kumluð hún Móa-Móra.
E g-