Dýravinurinn - 01.01.1916, Síða 7

3
lingur var liin eina missniíði á lifi þeirra og láni; að öllu öðru voru þau i
fremstu röð, cn á þetta gal öll sveitin bent og alt af verið að áumkva þau,
minna þau á þella, svo það sár fengi aldrei að gróa. Pó að hún tryði því
ekki, að þella væri syndarefsing, þá gat enginn máttur varnað þvi, að hálf
sóknin héldi það og hlakkaði yfir þvi. Henni fanst því stundum eins og
hún væri þreytt eða slitin, þegar hún horl'ði á drenginn, og óskaði, að hann
væi i dáinn, ekki að hann dæi núna, en væri dáinn lyrir löngu. Aflur fanst
lienni hina slundina, þegar hann þurfti hjálpar við, að hún vildi ekki missa
hann, því að í rauninni hafði það ekki verið henni nándar-nærri jafnmikil
sæla og sigur, að hugga neilt hinna harnanna eins og þennan mállausa og
meyrlynda aumingja dreng. En hún vildi vera einsömul með honum, þar
sem enginn vissi að lnin var móðir hans. Einhverstaðar langl í hurlu.
Henni hnykti við að sjá mótþróann fastan og rólegan tala úr þess-
um augum, sem ekkert annað úrræði kunnu þangað lil en biðja þegjandi
með tárunum, en hún vissi ekki heldur, að nú skildi Siggi litli kisu, og var
kominn í skóla hjá henni, og að það nám var að hjarga vesalings fangan-
um, sem farið var að svíða undan höndunum.
Og nú var Siggi kominn á lagið hæði með það að skilja aðra og
láta þá skilja sig; nú voru ofurlitlar glufur opnaðar inn í þessa loluiðu
heima, sem i kringum hann voru. Hann sá nú varla af mönnunum og
hundunum annað en augun, og reyndi að fá all þar að vita, sem inni var,
eins og hjá kisu, en á augum mannanna var einhver hula, sem hann sá
svo illa i gegnum, og þá sjaldan að hún var dregin eítlhvað frá, sá hann
þar oftast ekki annað inni fyrir en þetla sama gamla, sem haun kunni utan
hókar: Þú færð ekkert hér að sjá, ég vil þig ekki, farðu i skotið. Þeir út-
skúfuðu honurn að eilífu.
Hundarnir voru að því leyti miklu hetri, að þeir skildu hann og
sögðu honum það, sem þeir gálu, en þeir vissu svo furðulega litið. Það
var þvi líkast, scm þeir væru all af fyrst að gá að þvi hjá honum, hvað þeir
gætu sagt eða inættu segja, og eins sýndist honum það vera við alla
aðra. Hann reyndi að vera góður við þá eins og kisu og þcir voru góðir
við hann á móli, og miklu auðmjúkari en hún, og þeir sögðu honum
skýrl og skilmerkilega, þegar þeir vildu fá þessa hliðu, en það var alveg
sama tilíitið, eins og þegar þcir háðu hann eða aðra um bcin eða hila.
Honum fanst helzl hann sjá eitlhvað hjá þeim, sem þeir þyrðu að kann-
asl við að þeir ættu sjálfir, þegar ókunnugir menn komu eða þeir átlust
við sin á milli, eða komu að kettinum óviðhúnum, þvi að þá gátu augun
orðið heil, ejps og honum fyndist þau ætla að hrenna sig, en svo varð
þessi hiti svo ólrúlega iljótt að volgri auðmýkt, cf á móti þeim var horfl,
eins og augun væri helzt til þess gerð að líta undan og keppast við að verða
fyrri til að glúpna en rófan að leggjast niður. Hundarnir voru góðir leik-