Dýravinurinn - 01.01.1916, Blaðsíða 8

4
félagar slund og stund, en lil þeirra varð einhvern veginn ekki flúið; þeir
vöktu ekkert traust.
En kisa vakti einmitt trausl; honum fanst eins og liann yrði sterk-
ari, hve nær sem hann sá kisu standa jafnrétta eflir hverja meingerð og
fara sinna ferða fyrir mönnum og lnindum. En honum fanst eins og hann
licfði fengið löðrung sjálfur og skriðið inn i skotið, þegar hundarnir lögð-
ust niður og létu hvern lemja sig sem vildi, eða lögðu lúpulegir á flótta.
Kisa var aldrei lúpuleg. Hann óskaði sér að vera svona sterkur eins og
hundarnir og geta bitið stóra iólkið, þá skyldi hann ekki leggjasl flatur eða
fara í krókinn. Hundarnir voru enn þá aumari en hann; hann hætti alveg
að hræðast þá, barði þá, ef það dalt í hann og hálf-fyrirleil að lokum þessa
leikbræður sína.
Auðvitað hugsaði Siggi litli ekkert af þessu, þó að hér sé kveðið
svo að orði. Hann átti engin orð lil að hugsa með; hann heyrði ekkert,
ekki svo mikið sem húslestrasönginn eða hrossabrestinn, en hann fann þetta
alt og lalaði um það við sjálfan sig á sína vísu, og um þverbak reið frá
þeim degi, sem honum varð það alljóst, að fólkið skyldi hvað annað líka
með vörunum; hann reyndi lieilan dag að ltera varirnar til alla vega fram-
an í fólkinu til að skilja það, en eltirtekjan varð sú ein, að það hló að lil-
burðum hans og ákafa.
I’ella varð til þess, að hann dró sig algerlega frá börnunum; hann
langaði ekki einu sinni lil að vera með þeim; hann lór aleinn sinna ferða,
l'ann minna til olnbogaskota en áður og grét nú örsjaldan, þóll í hann
væri slegið.
I5etta fann fólkið líka bráðum og fór þá fyrir þvf eins og hundun-
um við kisu, að þegar Siggi litli beit frá sér sem hann gat, og lét ósigrana
sem minst á sig fá, þá varð meinbægnin minni hjá hinum, átökin varlegri
og höggin ekki rétl jafnhugsunarlaust. Umskiftin urðu jafnvel svo greini-
leg, að systkin lians fóru að reyna lil þess að fyrra Inagði að fá hann i leik
sinn og fór Siggi lilli j>að stundum, og að því er virtist, meira fyrir þau
en sig.
Hann var kominn á fælurna af hnjánum og það þakkar hann alt af
kisu. Við sem höfum heyrnina rekjum okkur vist mjög el'tir orðunum, en
í auðnarþögn málleysingjans eru athafnirnar eina leiðsögnin.
Um þetla bil fór Siggi litli líka að veila kúnum verulega eftirtekt;
þær hafði hann þekt lengi, en kyntist þeirn ekki að marki lyrri en nú, að
hann var orðinn fastur aðstoðarmaður við fjósgjaflrnar. Eii þar var svo
dimt inni, að varla sást framan í nema kúna á ulasta básnunr undir glugga-
borunni; og þau urðu fljótt kunningjar; liún varð glöð þegar hann kom,