Dýravinurinn - 01.01.1916, Page 10

6
allot, hvert augnaráð. Hver hat'ði silt lillit, alvcg ólikt hinum; hann hefði
verið hárviss að þekkja alla þessa vini sina hvern l'rá öðrum, þó að haiin
hefði ekki fengið að sjá nema sjálf augun gegnum göl á griniu.
Smám saman valdist þó einn úr hópnum, sem honum varð kær-
astur; það var Slyggi-Jarpur, Ijögra vetra reiðhestsefni, sem Siggi vissi auð-
vitað livorki, að liéti Jarpur né væri styggur. Jarpur var dulur og seintek-
inn, en því innilegri þegar hann var unninn, og ólrúlega tiltektasamur og
mislyndur, því að stundum lá svo illa á honum, að hann ætlaði varla að
líta við, jafnvel þegar Siggi kom með meisinn. En með árunum fann Siggi
orsakirnar til hvers dutlungs hjá Jarpi. Oftast var það, að of blanll var
undir honum, Iieyið ekki svo sem honum líkaði, ol' seinl gefið eða vatnað,
eða eilthvað af þvi lægi. Og svo var Jarpur vinavandur, að hann þokaði
sér frá sumum mönnum, eins og ólykt væri al' þeim, og lagði kollhúfurnar,
þegar þeir klöppuðu honum eða struku og leil ekki við. En það fann
Siggi þá þegar fyrsla veturinn, og þó cnn betur seinna, að Jarpur gladdist
í hvert sinn sem liann sá liann og skildi það undarlega vel, þegar Siggi
kom i hryggum hug eða var grátandi, og því llýði Siggi fram eftir öllum
aldri til hans með tár sin og angur, og var svo að gráta hjá honum, þang-
að til hann var orðinn kátur aftur.
En Jarpur fann líka þegar Siggi kom að scgja honum einhver gleði-
líðindi; þá urðu augun öll í ljósi, og hann horfði oft lengi á Sigga, lengur
en allir aðrir. En svo varlega varð Siggi að fara að við Jarp, að aldrei
mátti haun strjúka neinum öðrum eða ldappa, og því siður klóra, svo að
Jarpur sæi, því að þá varð Jarpur dapur á svipinn og erfði það ofl lengi,
en við þetta varð traust Sigga og ást á Jarp enn þá meira og innilegra og
og til hans mátli koma með alt, því að hann skildi alt.
Um þessa launfundi þeirra vinanna vissi enginn af heimilismönnum,
cn það sáu allir, að Jarpur gelck oft að Sigga, þegar þeir voru úti, þó að
enginn mætti nærri honum koma annar, og' liann gekk að Jarp i haganum
eins og órfi eða hrífu, sem annars var ekki nokkurt viðlit að ná, nema
hann væri traðaður með mannsöfnuði.
»Ikið er líklega af því að hann er mállaus«, sagði fólkið, og sagði
vísl suml vitlausara en það, þó að skilningurinn næði ekki svo langt, að
það gæti ráðið þessa gátu.
Svona lifði Siggi lilli lííi sínu eingöngu með heslunum og kisu og
siðar með sauðfénu. Hann skildi skepnurnar, hvert viðvik, hvert augna-
ráð, og þær skildu hann eins og þær skilja hver aðra. Og svona leið fram
eftir öllum aldri, enda var liann mesl hjá þeim við gæzlu þeirra og hirð-
ingu, þvi að hver smokraði þeim störfum af sér sem gat yfir á Sigga eins
og ílcstum öðrum. A þessum vinahóp varð ekki önnur breyting cn sú, að