Dýravinurinn - 01.01.1916, Qupperneq 17

13
Nokkrar smásögur.
Kátui'.
(jUkEGAR ég var 12 ára, eiguaðist ég svartsliútóUan hvolp. Hann var al-
islenzkur — snöggur, nieð reist eyru og hringað skolt. — Hann var
dæmalaus ijörkálfur og var |)ví nel’ndur Kátur. Yið vorum sífelt saman við
fé og vöndu hann ekki aðrir. Ilann var slrax snillingur að skilja mig og
varð afbragðs vænn. Eg talaði ávall við liann, hað hann að fara fyrir,
reka liægt á eftir kindunum eða reka hart á eflir þeim o. s. frv. Fylgi-
spakur var hann eins og skugginn. Ágætur var liann að rata í hríð og
myrkri og l’ór þá ávalt á undan mér, þegar við vorum á heimleið. 111-
skiftinn vár hanu í áflogum við aðra hunda, einkum þegar hann vissi, að
ég var nálægur og ællaðisl til, að hann hefði betur.
Eg gæti sagt margar sögur af Ivál, er sýndu vit hans, en læt mér
nægja að segja að eins frá einni.
l5að var einu sinni skömmu el'tir fráfærur, að við sátum hjá ám
í dynjandi rigningu. Kátur var þá farinn að eldast og féll illa bleytan.
Ærnar voru ekki farnar að spekjast i selunni, svo við þurftum sífelt að
vera á sljái. Eg sá það, að seppa mínum leið illa og segi við hann eins
og i hugsunarleysi: ^Þú mált fara heim, Kálur minn«. Auðvitað kom mér
ekki til hugar að hann færi heim, þvi að hann hafði aldrei yfirgelið mig.
Hétl á eftir rölti ég á stað i'yrir ærnar, og þegar ég var kominn löluverðan
spöl, lók ég eftir þvi, að Kátur var ekki mcð mér. Eg undraðist það að
visu ekki mikið, því að það vildi oft til, að hann koni i hægðum sínum
spölkorn á eftir mér, eða hann lá á sama stað, þar til ég kom aftur. En
það gerði lnmn ekki, nema þegar hann sá, að ég ællaði að eins skamt fvrir
ærnar. l’egar ég hafði vikið við ánum, fór ég aftur á sama stað, en þá er
Kálur þar ekki og ég sá hann hvergi. Hélt ég þó fyrst, að hann væri cin-
hverslaðar úti í móum í slóðinni minni. En svo leið löluverður tími, að
ég varð ekki var við Kál. Fór ég þá að halda, að hann hefði farið heim,
en j)ólti það þó mjög ólrúlegt. En rélt sem ég var í þeim hugleiðingum,
sá ég að spóarnir hömuðust yfir Hamraásnum, sem var töluverðan spöl
fyrir neðan mig, og ég hevrði það á hljóðinu í þeim, að einhver væri að
koma neðan ásinn, og hlaut hann ])á að koma upp á ásbrúnina. Þetta
var j)á Ivátnr, sem kom þarna trítlandi smalagölurnar heiman að. Þegar
hann nálgaðist mig, lók hann sprettinn og heilsaði mér með miklum gleði-
látum. Eg spurði hann, hvað hann hefði verið að gera, en hann svaraði
með þvi, að dilla rófunni og flaðra upp um mig. Leið svo dagurinn að
kvöldi, þar til við fórum heim með ærnar og kvíuðum þær. Gengum við