Dýravinurinn - 01.01.1916, Qupperneq 18

14
siðan heim og inn i búr til að vitja um matinn okkar. I'ar var þá hús-
móðir mín og sagði við mig slrax sem hún sá mig: »Hvernig stóð á því,
að Kátur skyldi fara frá þér, aldrei því vanur?« Eg sagði henni þá alla
söguna og spurði hana, hvort hún hefði skipað honum að fara lil mín
aftur. »Ónei, ekki heinlínis«, svaraði hún. »En þegar ég mætli honum i
göngunum, sagði ég i vanalegum róm við hann: Hvað er þetta? Ertu húinn
að svíkja hann vin þinn? Hann einblíndi á mig, lagði svo niður skotlið,
sneri við og fór raldeiðis upp eftir aftur«.
I’etta sýnir, hve vel hundurinn skildi það, sem jeg og húsmóðirin
sagði við hann. Hann hefir ællað sér að nota milt leyfi lil að lúra heima,
orðið þvi feginn af því hann var blautur og hálflúinn, en skilið það, þegar
húsmóðir mín ávarpaði hann, að þetla væri ekki rélt.
Eg átli heima á Hömrum í Reykjadal er saga þessi gerðisl. Hús-
móðir mín var Sigurlaug Jónsdóttir frá Eornastöðum í Fnjóskadal, sem nú
hýr á Glerá við Eyjafjörð. Mun lnin fús til að staðfesta söguna með mér.
Danskur.
Faðir minn átti svartan hund, sem hét þessu naíni. Ilann var mjög
vænn og hafði ég hann með mér fyrst þegar ég fór að silja yfir ám. Eg
var þá á áltunda árinu. Eg ælla ekki að segja langa sögu al þessum hundi,
enda þóll það væri hægt. En það var siður hans þegar hann var hjá mér
i hjásetunni, að ef hann sá mig fara að skæla — sem stundum vildi nú til
á þeim árum — þá lor hann samstundis frá mér og heim, hvernig sem ég
kallaði- á hann. En fór aldrei frá mér endrarnær. ()g óskiljanlegt var það,
hvað hann var fljótur að sjá jiað á mér, ef ég ætlaði að fara að skæla, og
ekki var mér til neins að ætla að dylja það fyrir honum.
Mér er það enn hálf-óljóst, hvernig á því stóð, að hundurinn skyldi
gera þetla. Honum hefir auðvitað fallið illa að sjá mig hryggan, og ef lil
vill farið heim lil að vita, hvort enginn vildi koma og hugga mig.
En þelta var lil þess að venja mig af skælunum, því að ég vildi
ekki l'yrir livern mun missa seppa frá mér.
Kósa.
Veturinn 1908—1909 dvoldi ég fimm mánuði hjá hónda einum i
Skotlandi. Hann átli tík tjósgula, sem hét Rósa. Hún var oft með mér og
vorum við mestu mátar.
í júrii 1914 kom ég aflur að heimsækja þennan kail. IJegar ég nálg-
aðist hæinn, sá ég, að hann var við fjárrétt sina, að klippa nokkra gemlinga.
Eg lahbaði beint til hans, heilsaði honum; en hann þekti mig ekki, En