Dýravinurinn - 01.01.1916, Blaðsíða 22

18
staðið við sama slall og hann. Tryppið var honum því mjög fylgispakt.
Búist var jafnvel við því, að Gráni yndi ekki upp á heiðinni og kæmi
lieim. Svo leið full vika. Þá spyrst það ofan af Jökuldal, að fyrir nokkr-
um dögum, hafi vinnumaður í Teigaseli séð. að grár hestur og tryppi fór
þar framhjá, hann þóttist sjá, að þetta væri strokuhestur, sem ætlaði sér yíir
Jökulsá; ætlaði hann þvi að handsama hestana, en misti þann gráa í ána.
Tryppinu náði hann. Gráni synti hraustlega yfir ána, hrepti góða landtöku
og liélt sem leið lá upp Jökuldal. Þegar þetta spurðist ofan af dalnum,
gátu menn sér 5rndslegs um það, hvernig Gráni mundi haga ferðinni, hvort
liann myndi þræða póstleiðina, sem hann kom, eða fara skemstu leið yflr
fjöllin til Skagafjarðar. Talið var sjálfsagt, að ekki dveldi hann langvislum
fyr en æskustöðvunum í Skagafirði. Af Grána spurðist svo ekki fyr en
póstur kom að norðan, þá gat hann þess, að í Reykjahlíð væri grár hestur
sem náðst hefði af hraðri ferð á veslurleið, en svo sé hann órór, að liýsa.
verði hann á hverri nóttu, en hefta um daga undir stöðugri gæzlu. Þótti
það enginn vafi, að nú væri spurt til Grána. Brá Ölafur sér hið skjótasta
við, til að sækja hann. Gráni var nokkur ár á Urriðavatni eftir þetta og
reyndi aldrei framar að strjúka.
Smiöja.
Þá ég var innan við fermingu, átli faðir minn tík, er Smiðja var
kölluð. Hún var vitur, en mjög dullungafull i lund. Til smölunar fór hún
með engum öðrum en föður mínum. En sæi hún ferðasnið á móður
minni eða afa, var hún sjálfsögð að slást í förina. Tók afi minn þvi aldrei
svo mat sinn, að hann gæfi lienni ekld, þegar hún var við.
Föður mínum var Smiðja fylgispök og hlýðin. Fjárlik var hún
fremur góð. Venja hennar var það, að þá hann sendi hana á eflir kindum,
að hún kom íljóll aflur, en sendi hann liana svo aflur, lil að reka sömu
kindurnar lengra áleiðis, þá sal hún þar, sem hún skildi við þær, þar til
hún var viss um, að hún þyrfti ekki að reka þær lengra.
Þá Smiðja tók að eldast, ól faðir minn upp liund undan henni, sem
hann hafði svo við fjárgeymslu. Auðséð var, að Smiðju likaði þetta illa, því
þá datl sá dutlnngur i hana, að hún slrauk til næsta hæjar og héll sig þar
að húsfreyjunni, sem fyrir fám árum hafði dvalið hjá foreldrum mínum eitt
ár. Mikið var reynt til þess að fá Smiðju lil að koma heim aftur, en það
tjáði ekki, hún sat kyr á sama bæ, og endi þar aldur sinn.
Tvo hvolpa ól ég undan Smiðju, er báðir reyndust góðir fjárhundar
og miklu geðbetri en móðirin.
Runólfur Bjarnason, Hafrafelli.