Dýravinurinn - 01.01.1916, Qupperneq 31

27
og honum líkaði það ver, ef hann fékk ekki að ráða í því efni; því þó ég
verði að viðurkenna, að ég riði honum oft fantalega, þá var honum vís
hressingin á eftir. Mjólk í dallinn, góða tuggu i stallinn og klapp á vang-
ann; það var »þríréttað« eftir »túrinn«. En fremur var hann lítið gefinn fyrir
blíðskap eða flírulæti; skapið var eins og í hinum gömlu, góðu lslend-
ingum, þetta þétta og fasta, og vinátta þessi stöðuga, — laus við alt upp-
gerðartildur.
Hann var sem hann sjndist, en ekki til að sýnast.
Iiann var minnugur, hygginn og vegvís. Aldrei strauk hann frá
mér. Þótt það kæmi fyrir, að aðrir heslar gerðu það, sem ég var með i
ferðalagi, þá var Úði kyr. Þó gerði hann mér einu sinni ógreiða í þessu
efni, og verð ég stuttlega að skýra frá því.
Þegar Úði var þriggja vetra, hvarf hann úr heimahögum snemma
vors, og sást ekki alt sumarið. Lílill var þvi gaumur gefinn, því slikt var
svo vanalegt um slóðhross. Um hauslið voru heimalönd og afréttir smal-
aðir til rétta, en ekki kom folinn i leitirnar. Auglýsingar voru festar upp
við Þjórsáx-- og Olfusárbi’ýrnar; sömul. við verzlanirnar á Eyrarbakka og
Stokkseyri. En alt kom fyrir eilt; enginn hafði folann séð. Var nú líklegl
lalið, að hann hefði di’epist um sumarið, eða komist í markaðsstóð og væi'i
nú kominn til útlanda. Við þetta var svo látiö silja, því hér var ekki hægl
meii’a að gei’a.
Daginn fyrir Þorláksmessu kyngdi niður fádæma miklum snjó, svo
hagbönn ui’ðu fyrir allan fénað. Daginn eftir var gott veður. Vorum við
drengir þá úti sladdir á hlaðinu í Oddgeirshólum og litum eftir fannhvítri
bi’eiðunni austur að sjá í Hjálmholt. Austur við Föxui’, sem kallaðar voru,
virtist okkur eitthvað kvikt vera á ferð; héldum það fyrst kindur vera, sem
ekki hefðu náðst í hús bylkvöldið. Smám saman færðist þústa þessi nær
bæ okkai’, og sáum við nú gei’la, að það var liestur. Datt okkur si/.t í hug,
að það væri Úði, því ileslir töldu hann glataðan. Mér er því í minni, hvað
okkur rak í rogastans, er Úði birtist okkur þar alt í einu. Fólkið varð
hissa, þegar sú fregn ílaug um hæinn, að Úði væi’i kominn heill á hófi og
heimtur úr helju, og svo fallegur og fríður, sem hann átti vanda til. En
hann varðist allra frétta. Samt fengum við að vita það seinna um vétur-
inn, að hann hafði vei’ið alt sumai’ið i svokallaðri Útverkalungu á Skeiðum,
með stóðhrossum frá Útvei’kum. Þau voru lekin í hús bylkvöldið, sem fyr
greinir, og þá tók Úði á rás, og hefur sjálfsagt ekki slansað fyr en hann
kom heim á hlað í Oddgeii’shólum. Sýndi þetta vit hans og minni, að hann
var ekki húinn að gleyma átthögunum, þóll langur vegur sé á milli, — en
hann svona ungur; þá fór liann að vitja heimilis síns, er leiksystkinin voru
hoi’fin. En 4 árum seinna, og eftir að við vorum komin að Árbæ í Ölfusi,
þá fór ég leitarfei’ð í hinar svonefndu Reykjaréltir á Skeiðum, og reið Úða.