Dýravinurinn - 01.01.1916, Qupperneq 36

gefa honum. Mér þólti lionum venju fremur dveljast þar, svo eg gekk
þangað að forvitnast um hvað tefði hann. Hann var þá að kemba klárn-
um, klappa honum og strjúka. Mér sýndist ekki betur en tár hrjóta niður
vanga Sigurðar, um leið og ég kom í húsið, Ég slóð dálitla stund og beið
eftir þvi, að Sigurður yrti á mig og þá sá ég glögt, að mér hafði ekki mis-
sýnst, hann hafði tárfelt, en af hverju það gat verið, veit ég ekki. En hann
var fljótur að jafna sig eftir að hann varð min var, og sagði þá, án þess
að lita framan i mig:
»Eg ætla að biðja þig fyrir hann Blesa minn. Hann er nú orðinn
gamall, á sextánda vetur og búinn að lifa sitt fegursta eins og ég. Þó held
ég, að liann sé ódrepinn enn þá. Mér finst hann hafa alla sína meðfædda
kosli óskemda, og enn þá er hann styggur, enda vildi ég ekki, að hann lifði
lengur en það, að hann legði stygðina ekki niður. Iiann er ef til vill fæln-
ari en liann var, en það er mér að kenna. líg heíi ekki farið nógu gætilega
með hann altaf, eins og þér er kunnugt um. En hann hefir engan slasað
enn, og ég vona að hann geri það ekki héðan í frá, og þó það yrði, verður
það aldrei honum að kenna«, bætti Sigurður við, og mér fanst röddin und-
arlega klökk. Hann laut niður og klappaði Blesa um brjóstið og bógana.
Eftir dálitla stund urðum við samferða heim.
Þeir urðu margir samferða þennan dag, vermennirnir, og fór ná-
granni minn með þeim lil þess að reka heim hestana. Sigurður var venju
fremur daufur þenna morgun. Um leið og hann steig i ístaðið, strauk hann
Blesa hlýlega um hálsinn og makkann og mælti: »Jæja, Blesi minn, þá er-
um við enn þá einu sinni saman — máske i síðasla sinn«.
Svo kvöddumst við.
Yeðurútlitið var Ijótt strax um morguninn, og þegar fram á daginn
kom, skall yfir grenjandi norðanbylur. Sigurður hafði riðið á undan allan
daginn og ráðið að öllu um stefnuna og ferðalagið. Blesi það hraðstigur
móti veðrinu, að öðrum var ekki til neins að keppa við hann.
Þegar þeir komu að Sauðá, — það var rélt fyrir Ijósaskiftin —, virt-
isl hún ófær. Annars er hún vanalega lítil. En í þetta skifti var hún þver-
slilluð af krapi. Sigurður hikaði ekki við ána, og reið út i hana i forboði
hinna. Hann fór úr ístöðunum og hélt í báðum höndum laumunum.
Fyrst var áin í kvið, en fór smá-dýpkandi, þangað til komið var á miðjar
siður. Þá virtist þeim alt fara i kaf, bæði maður og hestur. Hvort það
hefir nú verið, veit ég ekki, en upp komu þeir aftur báðir; og því bregða
þeir við, samferðamennirnir, hversu hraustlega að Blesi hefði svamlað til
lands, eins bráðófær og þeim hefði sýnst áin vera.
()g þar skildi með þeim félögum. Hinir sneru niður með ánni,
viltust hver frá öðrum i náttmyrkrinu og bylnum; en þó náðu allir bæjum,