Dýravinurinn - 01.01.1916, Qupperneq 45

41
£*$nell og Vígand.
s
p/jj)f Svelgsá í Helgafellssveit voru tveir hundar svo nefndir, og ætla ég að
segja nolckuð frá hundum þessum, eftir sögn hreppstjóra Guðbrandar
Sigurðssonar hónda á Svelgsá. — Hundurinn Snell bar margsinnis bréf á
milli bæjanna Svelgsár og Hrísa. I5að er nú reyndar stutt bæjarleið, en áin
Svelgsá rennur á milli bæjanna. Brú er á ánni, kippkorn íyrir ofan bæinn
að Svelgsá. — Þannig atvikaðist það, að Snell varð póstur, að sagt var við
hann: »Snell, nú áltu að bera bréf upp í Hrísa, mundu það«.— Síðan var
brjefið bundið um hálsinn á honurn, og honum skipað að fara, og það gerði
hann og skilaði bréfinu skilvíslega að Hrísum. — Eftir það var höfð taska
sem bundin var um háls honum, og bar hann þannig margoft bréf milli
hæjanna. — Stundum slóð svo á, að bærinn í Hrisum var lokaður, en þá
(ór Snell á gluggann og gelti þar, uns upp var lokið. — Aldrei bar það við,
að Snell synti yfir ána, þegar liann bar töskuna, hann fór þá ávaltyfir brúna.
Hundurinn Vigand er mest frægur fyrir það, hve slunginn hann var
aö stela. — Næsti bær fyrir vestan bæinn að Svelgsá, eru Hólar, þangað
lagði Vígand leið sína til að stela, og reif gat á þekjuna á skemmu, sem
ýms matvæli voru geymd í, bæði át hann þar og bar burtu jmiislegt. Nú
þegar hóndinn í Hólum varð þess var, þá bætti hann gatið á þekjunni, en
alt kom fyrir sama. Vígand reif altat úr gatinu. — Loks lók bóndinn það
ráð, að tyrfa gatið og stinga mörgum Ijáum í torfurnar þannig: að þjóin
voru að innanverðu, en oddarnir stóðu út. — Nú var úr vöndu að ráða
fyrir seppa, því nú gat hann ekki komizt þarna inn, þá reif hann gat á
mænirinn og slökk svo ofan á gólf, síðan tók hann ljáina úr þakinu þannig,
að hann dró ljáina úr torfinu svoleiðis, að hann tók um þjóina, og dró Ijá-
ina inn í skemmuna. — Þelta þurfli hann að hafa hugsað sér áður, því
hann hefir vilað, að hann myndi ekki komast út um gatið á mæninum. —
Eitt var einkennilegt við þennan hund, hann stal aldrei nokkrum hlut heima
á Svelgsá, en bar þangað það, sem hann stal, hæði i Hólum og Hrisum.
Þessir hundar sýndu mjög mikla skynsemi, hver á sinn hátt; Snell
með þvi, að skilja það, sem við hann var sagt, að bera bréfin, synda ekki
yfir ána með töskuna, og gelta á glugganum þegar bærinn var lokaður. —
Vígand með þvi, að hugsa sér, hvernig hann ælti að komast úl úr skemm-
unni, þegar liann gat ekki komist út um gatið á mæninum, og í öðru lagi
að stela altaf utan bæjar, en aldrei heima.
Ó. Thorlacius, Stykkishólmi.
Uýravinurinn,
C