Dýravinurinn - 01.01.1916, Blaðsíða 47

43
gleymt þeim börnum okkar, sem komin eru frá okkur, þó hún sjái þau
ekki nema einu sinni á ári, þeim fagnar hún í hvert skifti, er þau koma.
Kisa er enn lieilbrigð og ern, þó hún sé nú 15 ára; hún á skilið, að
henni sé sýndur sá sómi að koma í Dýravininn. En það eru svo margar
skepnur af okkar húsdýrum, sem sýna tryggð og vitsmuni, og æltu skilið
að fá æfisögu, og þau minna okkur á það, að það er bein skylda okkar
að fara vel með skynlausar skepnur, sem svo eru kallaðar. Og þöklc sé
hverjum þeim, sem hvetur æskulýðinn til |)ess, því viðbjóðslegra sést ekki
en ill meðferð á málleysingjunum.
Porsteinn tííslason, Meiðaslöðum.
Grula kisa.
Þegar ég var í Ólafsvik, álti ég költ, sem var mesti skrautgripur, gul
og bninröndótt. Allir ketlingar, sem hún átti, voru með sama lit. Kisa þessi
var vitur og trygg og veiðiköltur góður. Hún var mikill vin barnanna, og
veiddi handa þeim smáfugla og færði þeim þá lifandi og dauða í rúmið á
morgnana. Einu sinni kom kisa með lifandi kríu og slepti henni á eldhús-
gólfið, og leit út fyrir, að hún væri að færa okkur liana í soðið, en ég tók
kríuna og slepli henni út, svo lnin llaug burtu. Kisu brá illa við og bljóp
undir rúm. Auðsjáanlega mislikaði henni vanþakklæti milt.
Þegar ég llulti frá Ólafsvik til Reykjavikur urðum við hjónin að
skilja kisu eftir, og gáfum hana góðu fólki í Ólafsvík, sem lofaði að lála fara
vel um hana. Svo var ástall fyrir kisu, þegar við fórum, að hún var ketl-
ingafull. Nýju húsbændur kisu gerðu alt til þess að hæna hana að sér og
húsinu, en hún undi sér hvergi nema í kringum og inni i húsinu, sem við
höfðum átt heiina i. Þar leilaði hún okkar mjálmandi, og lét þannig í Ijósi
söknuð sinn. Meðan hún gaut kellingunum, gátu húsbændur hennar haldið
henni heima. Svo voru allir ketlingarnir teknir frá henni, nema einn, sem
fékk að lifa. Með því álti að reyna til að fesla hana við húsið. En það
dugði ekld. Hún bar ketlinginn lil síns gamla heimkynnis i hvert skifti,
sem hún var ílutt þaðan. Yesalings dýrið hafði enga matarlyst, af sorg og
söknaði. Við fréttum ekkert um þetla, fyr en of seint. En þegar við frétt-
um það, féll okkur það svo illa, að við munum það, þó 12 ár séu liðin.
Verum ávalt umhyggjusamir og nákvæmir við húsdýrin. Vér getum
ekki vilað, hversu heitt þessir málleysingjar kunna að unna okkur.
Bjarni Porkelsson.