Dýravinurinn - 01.01.1916, Qupperneq 52

48
Kúía.
Kúfa var kynjuð úr Skagafirði, og var hún um 8 velra og tamin þegar
hún var seld til útlluínings og rekin suður fjöll, til útskipunar í Reykjavík.
Að vanda heið hópurinn skipsins í Mosfellssveitinni. Snorri hóndi á
lílikastöðum kyntist stóðinu. Leizt honum rösklega á hryssuna og féklc hana
i skiflum. Brúkaði hann hana hæði lil reiðar og áhurðar. Bar hún af fiest-
um hrossum, livað dugnað snerti, en ódæl gerðist hún í tamningu.
Þrem árum síðar brá Snorri l)úi og fiutti til Reykjavikur. Seldi
hann þá fénað sinn á uppboði, nema Kúfu. Hana seldi hann utan uppboðs
þeim, er þetta ritar. Brátt kom það í Ijós í nýju vistinni, að Kúfa bar
óvenjulega gott skyn á það, sem fram fór i kringum hana, og var vinur
vina sinna, en skapstór, ef beita átti hana ofriki. Hún gerði sér mannamuu
og kom það helzt fram við hörn og óvita. Gátu þau leikið við hana, teymt
liana í allar áttir á ónýtum spotla timum saman, leikið við laglið á henni
og strokið hana hátt og lágt. Tók hún því öllu vel. En i eðli sínu var
hún hrekkjótt við menn og skepnur, slæg og röltslygg en stöð frá hrossum,
sem henni voru geðþekk. Ómöguleg í brúkun var hún þeim, sem börðu
hana eða á einhvern hátt fóru illa með hana, og fáum var hún jafngeð-
þekk og húsbónda sínum, enda kom hún honum að fyllslu notum við
alla hrúkun.
Kúfa var óvenjulega vegvís og heimfús og mátli í öllu reiða sig á
hana þó veður væri vont, en vart mátti treysla henni i haga næturlangt,
með ókunnum hestum í ferðalögum.
En einu sinni á 14 árum, sem hún var í Miðdal, brá hún vana sín-
um, og skal hér tilfært smá æfintýri, sem sýnir skap hennar og sjálfstjórn.
Eitl sumar, um sláttarbyrjun, lánaði ég kunningja mínum Kúfu í
tvo daga til flutnings, ásamt fieiri hestum. Þegar hann, seinni daginn, ætl-
aði að halda heim, fundust allir hestarnir nema Kúfa. Var hennar leitað
lengi, en íanst hvergi. Leið svo vika, að hvergi spurðist til Iíúfu, en fjór-
um dögum síðar frétti ég, að hún hel'ði sézt með slóðhesti á ákveðnum
stað. Ætlaði ég þá að senda eftir henni næsta dag, en þess þurfti eldci, því
næsta morgun var hún komin heim sjálfviljug.
Sumarið eftir, eignaðist hún mósólt merfolald, og var þá 24 ára.
En þau 14 ár, sem hún var í Miðdal hjá mér, álti hún aldrei folald áður,
og var þó oft þann tíma með stóðhrossum.
Kúfa var jörp á höfði og hálsi, en mjallhvit á skrokkinn. Ilún var
í stærra meðallagi á vöxt, með litið og frilt höfuð, sem hún bar hátt. Bóga-
og brjóstamikil var hún, og að öllu leyti hezta hest-ígildi.
Einar Guðmundsson