Heimilisblaðið - 01.10.1939, Page 15
HEIMILISBLAÐIÐ
179
hátt austurlenzkum skrautvefnaði; páfugl-
um, slöngum og kynlegum blómum.
•Þetta er alveg dásamleg ábreiða, það
finnst ekkeit svipað í allri Persíu, já,
tæpast í öllum heimi«.
>Hvað kostar það?»
• Hundrað krónur*.
Frú Milford andvarpaði. Hundrað
krónur voru miklir peningar.
En teppið var hið yndislegasta, sem
hún liafði séð.
Henni datt í hug slitna teppið í dag-
stofunni, því átti að fleygja vegna blek-
klessunnar.
»Eg tek það inn fyrir, til þess að sjá
hvernig það fer á gólfinu», sagði hún.
Persinn brosti og hneigði sig.
Þegar frúin kom fram aftur, þá hafði
hún teppið ekki með, heldur hundrað
krónur í höndunum.
Dökkleiti maðurinn sýndi tennur sínar
í breiðu brosi.
• Þökk göfuga frú«, sagði hann. »Verið
þér sælar«.
»Sælir«, sagði frú Milford. Svo lokaði
hún dyrunum gekk inn og horfði með
ánægju á nýju ábreiðuna.
Hún tók gamla teppið burt, en breiddi
hitt út. Það skartaði skínandi vel.
Naumast hafði hún lokið þessu, fyrr en
hringt var aftur. Það var nú hringing sem
um munaði.
Hún gekk til dyra. Henni til undrunar
stóð þar annar Austurlandamaður. Haun
var móður, eins og hann hefði hlaupið.
Hann var heldur hærri en sá fyrri og
villtari útlits. 1 túrbaninum hans var silf-
urstjarna.
»Frú,« hvæsti liann, »ég bið auðmjúk-
lega afsökunar, en hefir ekki verið hér
einn samlanda minna hjá yður að selja
ábreiðu?«
Frú Milford starði á hann. »Jú, raunar,ég
keypti af honum teppi. Hví spyrjið þér«.
Útlendingurinn lokaði augunum og
skjögraði, eins og hann væri að detta,
svo brosti hann sigri hrósandi.
• Loksins, loksins«, andvarpaði hann.
svo opnaði hann augun og leit biðjandi
á konuna. >Frú, ég grátbið yður, Allah,
leyfið mér að sjá teppið*.
Frúnni þótti þetta vera kynleg bæn, en
hún sá að maðurinn var æstur. Það var
erfitt að segja nei. Hún gekk á undan
inn 1 dagstofuna, en maðurinn á eftir.
Þegar hann sá teppið, rak hann upp óp
og féll á kué í nánd við það.
I nokkrar sekúndur var muldur hans
óskiljanlegt. svo brosti hann glaðlega til
frú Milford.
»Já frú* sagði hann, það er þessi ábreiða,
um það er enginn efi. 1 tuttugu ár hefi
ég leitað þess. Það er teppi Shah-ízrah«.
Gleði og hrifning mannsins var átakan-
leg, en frúin skildi raunar ekki, hvað
hann talaði um. En allt í einu hóf hann
röddina með ógurlegum krafti.
»Vei, hinum ógæfusömu, sem hafa
numið þessa ábreiðu brott úr musterinu
og svívirt heilaga staði«.
»Hvað eigið þér við, er teppið stolið?«
spurði frúin.
Persinn settist á gólfið, og gaf merki
með hinni mögru, dökkleitu hönd sinni.
»HIustið á frú, þá skal ég segja yður
söguna uin ábreiðu Shah Izrah«.
Frú Milford settist á stól og hlustaði.
Persinn sagði frá:
• Fyrir mörgum árum var í borginni
Bagdad soldán, sem hét Suleimann hinn
svarti. Hann var auðugur og voldugur.
Salirnir í höll hans voru fullir dýrgripa
frá öllum löndum heims.
I kistum hans var gull og fílabein. Lé-
barðar rumdu í garði hans.
En Suleiman svarti átti einn dýrgrip
sem hann mat öllu meira. Það var hin
unga og fagra stúlka Zenara, sem bjó í
kvennabúri hans.
Frú Milford grunaði nú hina raunveru-
legu sögu, sem nú myndi koma. Hún
starði á mannin með eftirvæntingu. Og
hann hélt áfram. »í höll soldáns var
ungur og glæsilegur maður Ali Abdul að