Heimilisblaðið - 01.10.1939, Blaðsíða 45

HEIMILISBLAÐIÐ
209
Runólfur Guðmundsson:
Kvöld-
hugleiðing
Vesturloítið værðum safnar,
virðist líða á dagsins braut.
Sólarljósið silfrað hafnar,
sjónarhrings þar vegur þraut.
Angans, seni að yndi vekur
allstaðar um djúpin blá,
sælu manns að sólu tekur!
Svona er Drottins vizkan há.
Vesturloftsius vindar þegja,
vel er starfað liðinn dag.
Skúra-bönd við ský má eygja,
skoðast þau að bættum hag.
Döggin féll, Svo dagur fyndi,
að Drottinn var að græða jörð.
Sólin hellir sínu yndi.
sigurgeisla á laufahjörð.
Vesturloftið voðum klæðist.
væiðin þegar nálgast blíð.
Boð ei þreytist bjart, né mæðist,
bezt því líður hverja tíð.
Hjólin tímans helgir flaumar,
hlýða sínum stefnum rótt.
Heilög glíman, heitir strauinar,
himinn prýða dag og nótt.
Brjótum eigi boðin gefin,
bezt mun það í þessum heitn.
Sá er flækti syndavefinn,
sínum högum mætti tveim:
Samvizkan hann sáran kvaldi,
svo var manna vont tillit.
Hann í skugga helzt sig faldi,
hans því eigum glæða við.
Göfgir mega gleðjast lýðir,
góð er tíð á ísa-slóð.
Hér er allt, sem huga prýðir,
helgan skulum færa óð.
Himinn, jörð og höfin hláu
hljóma skært í okkar sál.
Hæsti vörður hinna smáu
heyrir sinna harna inál.
Friður er hér, fæði og klæði
fáum gott og húsaskjól.
Ferðast lýðir frjálst í næði
fyrir náðar-dýra sól.
Fuglar bæði og ferfætlingar
fá hér daga- og vetrarverð.
Foldarmóður fögru hringar
færa met að sannri gerð.
Lifi þjóð í glöðu gengi,
góðan lofum skaparann.
Hjartans ljóð um heita strengi
honum her, sem okkur ann.
Biðjum hann með bænargleði
bezt að standa oss öllum hjá.
Hann, sem öllum hlutum réði,
hann nmn fyrir okkur sjá.
Vesturloftin, vinbjört hótin,
vel mér duga þessa stund,
kalla þau á kærleiksmótin
kvæðin mín við óttufund.
Lýsa þau í Ijósageimi,
lyfta mér á æðri sýn,
seiða burt frá synda heimi;
sæl nú komið inn til mín.
við játningu Wilkinsons. Hann blaðaði í
skjölum sínum.
»Valida-náman«, endurtók hann með
háðslegum hrei.m. Já, þökk fyrir! Skýi’sl-
ur sérfræðinganna. Norður-Kanada kopar-
námurnar.
Þér megið reiða yður á, að ég veit. um
þetta allt saman. Bg hef sannanir, sem
veita yður tíu ára. fangelsisvist, nema —«
»Nema hvað?«
»Nema þér játið allt smátt og stórt og
hjálpið þannig við rannsóknina, þá gæti
ég dregið úr hegningu yðar, nokkur ár ef
til vill«.
Nákvæmlega á þessu augnabliki opnuð-
ust dyrnar á kránni og fjórir franskir lög-
regluþjónar komu inn.
Wilkinson sá þá.
»Ég skal játa allt«, sagði hann ofsalega.
Orðin ruddust út úr honum, eins, og' óvið-
ráðanlegur straumur.
»Ég skal engu leyna, hr. eftfrlitsmaður.
Það eru engar koparnámur í Valida-daln-
um. Það er allt saman svik. öll hlutabréf-
in verðlaus. Ég skal segja yður allt — alit«.
I einu vetfangi stóð leynilögregluþjónn-
inn upp af stólnum, er hann sá þessa, f jóra,
sem inn komu.
»0f seint hr. Wi]kinson«, sagði hann
Þvínæst sneri hann sér að lögregluþjón-
unum og benti um leið á Wilkinson:
»Þarna er maðurinn. Takið hann fasta,n«.
Wilkinson sá lögregluþjónana, nálgast.
Hann heyrði hringla í handjárnum í vasa
þess, sem gekk á undan. Nú átti það að
verða. Allur flótti var ómögulegur. Þetta
var hans síðasta. augnablik í tölu frjálsra
manna. Lögregluþjónninn, sem gekk á und-
an kom alveg til Wilkinson og heilsaði.
»Fyrirgefið, herra minn«, sagði hann.
»Mér þykir lei.tt, að þér hafið haft óþæg-
i,ndi af þessum manni.
Þetta er brjálaður Englendingur, sem
hefir sloppið út af einkasjúkrahúsi hér í
grenndinni. Þér skuluð ekki ta.ka tillit til
jjess, sem hann hefir sagt. Hann hefir ein-
hverntíma komizt í kast við lögregluna,
og síðan hefir hann gengið með þá grillu
í höfðinu, að hann sé leynilögregluþjónn frá
Scotland Yard!«