Heimilisblaðið - 01.10.1948, Blaðsíða 9

heimilisblaðið
169
Redwitz liafði þann vana að drekka kaí'fi
þegar liann var búinn að fá sér miðdegis-
blund og ganga síðan út. i t af þessu breytti
bann aldrei, nema veðrið væri sérstaklega
óhagstætt. Hann breytti lieldur ekki vana
sínum þennan dag.
Klukkan fimm síðdegis, þennan eflirminni-
iega dag, lagði bann leið sína í veitingastof-
una í Hutts ölverksmiðjunni. Þar var bann
vanur að fá sér eina ölkönnu og eyða tírnan-
nm, svo sem eina klukkustund, yfir benni
ásamt nokkrum kunningjum sínum, sem allir
voru við aldur líkt og bann.
Þegar Iiann kom inn úr dyrunum, kom
veitingamaðurinn þjótandi á móti lionum.
Verið li jartanlega velkominn, herra Red-
"’itz. Hinir sitja allir við daglega borðið sitt.
Gerið svo vel að fá yður sæti.
Hann fvlgdi gesti sínum til liinna gestanna
"leð sérstökum bátíðleik.
Þe gar þangað kom, þögnuðu allar sani-
ræður samstundis. Allir risu á fætur og réttu
Red witz böndina með auðsærri virðingu.
Það bafði verið þegjandi samkomulag
þeirra á milli, að eigandi fyrirtækisins „Seiff-
erts ekkja & sonur“ skyldi sitja í svarta leð-
'irbekknum í horninu, vegna þess að liann
var álitinn efnaðastur, ekki aðeins ]>eirra,
er þarna komw saman, beldur og aRra bæjar-
hua. Nú stóð heiðurssætið autt, þó að Seiff-
ert sæti við borðið, og gestgjafinn leiddi liann,
seni síðast kom, þangað og neri saman hönd-
unuin.
Er það ekki ein kanna af öli eins og
vant er, berra Redwitz?
Ein kanna af öli eins og vant er, jú,
J'ú, j)ökk fyrir.
■—- Það skal koma tindir eins, herra Redwitz.
Redwitz settisl á leðurbekkinn í horninu og
gerði sér ekki grein fvrir sætaskiptunum í
^yrstii. Hann þerraði af sér svitann með vasa-
hlút sínum og sagði:
Það er hræðilega heitt í dag, berrar
mínir.
Þó að h reyfingar lians væru venjulegar
°g óþvingaðar með öllu störðu þeir aRir á
hann með duldri eftirvæntingu. Hann var
Haumast setztur þegar sokkavefarinn, er sat
a vinstri hönd bonum, laut að næsta manni
°g gaf honum olnbogaskot, sem hann skildi
°g rélti þeim næsta og gekk það svo koR
af kolli umhverfis borðið. Þetta var þögul
spurning um livort þeir befðu tekið eftir
því, að Redwitz settist í sætið, sem ætlað
var auðugasta manninum, eins og það væri
eðlilegast af öRu.
Samræðurnar voru fremur stirðar fyrst
framan af, aRir vildu sjá, bverju fram yndi.
Redwitz var hinn eini, er liélt þeim uppi.
Þið eruð aRir eittbvað svo þegjandalegir
í dag, herrar niínir. Er það liitinn, sem veld-
ur því?
Hann leit í kring uin sig á þá og sá þá að
beir voru allir eitlhvað kankvísir og þó eins
og hálf-feimnir og vandræðalegir á svipinn.
Er annars eiltbvað sérstakt um að vera
í dag?
Allir brostu en þögðu samt.
Hann yþpti öxlum og vék sér að gestgjaf-
anum.
Viljið þér gera svo vel að útvega mér
áætlun eimlestanna?
Áætlun eimlestanna? Já, undir eins,
lierra Redwitz.
Áætlunin kom eftir drykklanga stund og
gestgjafinn stóð bjá Redwitz og gaf honum
gætur á meðan hann fór yfir áætlunina. Há-
tíðleg þögn ríkti í stofunni og við borðið á
ineðan. Redwitz kinkaði koRi ánægjulega og
rétti gestgjafanum áætlunina aftur.
Ætlið þér að ferðast eitthvað, lierra Red-
witz? spurði gestgjafinn eins sakleysislega og
bann gal.
Já, ég verð að fara til Hamborgar í
nokkra daga.
■ — t kaupsýsluerindum væntanlega?
Það er eftir ])ví hvernig á það er litið.
Móðurbróðir minn er dáinn fyrir nokkru og
það er ávaRt ýmislegs að gæta, þegar svo
stendur á.
Ég óska vður til liamingju, sagði gest-
gjafinn.
Þá stóðu hinir allir upp, eins og eftir
fvrirskipun, þrýstu bendi Redwilz og létu
hamingjuóskirnar dvnja yfir hann, en hann
starði á þá alveg forviða.
Hvað á þetta að þýða, lierrar mínir?
Þið gerið mig alveg ruglaðan, sagði liann
loks, en þá datt lionum allt í einu í bug, að
þeir befðu fengið einlivern pata af trúlof-
uninni. — Er þetta reyndar komið út urn
aRan bæ á svipstundu?