Heimilisblaðið - 01.10.1948, Blaðsíða 28

188
HEIMILISBLAÐIÐ
vegar. ef þér skyldufí blekkja mig------------
liann brosti enn slægðarlegar en áður og
röddin var lág og ísmeygileg — — ■— þá
mun ég láta draga yður á hjól og sleglur
eins og bvern annan ótíndan glæpabund,
gamli fjárliættuspilari!
Ég borfði í augu hans án þess að glúpna.
— Svo skal vera! sagði ég ófeilinn. Ef ég
flyt Iierra de Cocbeforét ekki með mér til
Parísar, megið þér láta fara þannig með
mig og meira að segja enn verr!
— Þá semjum við þannig! svaraði hann
rólega. Eg lield, að þér munið verða mér
trúr. Þá er það fjárhagsbliðin. Hér eru liundr-
að gullkrónur. Það a-tli að nægja, en ef
yður beppnast Jielta, skuluð þér fá belmingi
ineira. Ég Iield, að það sé ]>á ekkert annað.
Þér skiljið?
-— J á, herra.
-— Eflir liverju eruð jiér Jiá að bíða?
En lautinantinn? sagði ég hæversklega.
Ivardínálinn hló með sjálfum sér, settist
niður og skrifaði nokkur orð á pappírsmiða.
Eáið lionum þetta, sagði liann og var nú
koniinn í sólskinsskap. Ég er Iiræddur um,
lierra de Bedault, að þér uppskerið yðar
laun ekki — í |)essu lífi!
2. kafli.
/ gisliliúsinu „Græna súlan“.
Landið umhverfis Coclieforét er liæðótt og
vaxið eik, beyki og kastaníutrjám. Þar eru
djúpir dalir, prýddir laufskrúði og skógi
vaxin fjöll. Þar skiptast á ásar og dalir, gil
og hólar, og skóglendiö er strjálbýlt og óvíða
ræktað svo nokkru nemi, allt til binna báu,
snævi þöktu fjalla, sem eru á landamærum
Frakklands á Jiessuni slóðum. Skógarnir eru
fullir af veiðidýrum úlfum, björnum,
hjörtum og villisvínum. Mér er sagt, að liin-
um mikla konungi, sem nú var orpinn moldu,
bafi verið Jietta liérað lijartfólgið til dauða-
dags og að liann liafi Jiráð beykilundina og
veiðimaiinakofána í liæðum Suður-Béarn, J>eg-
ar aldur og ábyggjur af stjórn landsins voru
tekin að þjaka liann. Frá grasbjöllunum i'
Auch sést öldótt skóglendið, Jiar sem skipt-
ast á skin og skuggar, dalir og liálsar, alla
leið að rótum liinna snævi Jiöktu fjalla; og
]>ótt ég sé ættaður frá Brittany og elski sævar-
loftið, lief ég óvíða séð fegurri útsýn en þessa.
Þegar ég kom til Coclieforét var liðin rúm
vika af oklóber. Það var komið kvöld, er eg
reið niður síðustu skógivöxnu hliðina og
liélt í hægðum mínum til þorpsins. Ég var
einn saman og liafði riðið allan daginn gegn-
um beykiskóga, sem voru að byrja að sölna;
eftir skógargötum, Jiar sem órofa kyrrð ríkti;
yfir tæra læki og rjóður, sem enn voru iðja-
græn. Ég bafði kynnzt friðsæld og kyrrð
landsins betur á jiessum tíma, en alla fyrr1
ævidaga mína, allt frá barnæsku, og nú fannst
mér, kannske Jiess vegna og kannske vegna
|>ess, að ég var ekkert sérlega sólginn í fram-
kvæmd starfs J)ess, sem nú lá fyrir mér og
var þegar á næstu grösum, sem nokkurt
þunglyndi sækti að mér. Það var sama, hvern-
ig á ])að var litið, þetta starf var alls ekki
göfugum manni sæmandi.
En betlarar eiga ekki um margt að velja.
og ég vissi, að Jiessi tilfinning mundi ekki
eiga sér langan aldur. Ég vissi, að liún niundi
liverfa, Jiegar ég færi að umgangast fólkið i
veitingabúsinu, þar eð ég varð að gæta þess
vandlega að láta ekki á neinu bera, þegar
Jiangað væri koinið. Ekki var heldur ástæða
til að óttast bana, eftir að eltingaleikurinn
væri liafinn. Meðan menn eru ungir, leita
Jieir einveru, en Jiegar ]>eir eru orðnir mu>"
aldra, foröast Jieir bæði bana og liugsanir
sínar. Ég liélt því áfram til „Grænu súlunn-
ar“, lítils gistibúss við þorpsgötuna, sem mei
liafði verið bent á í Auch. Ég lamdi á dyrii-
ar með svipubúni mínum og skammaðist yfir
að vera látinn bíða.
Gatan var ljót og leiðinleg, og átti J1^
varla skilið, að kallast gata, og Iiingað og
þangað stóð fólk við dyrnar á húsakumböbl-
unum og Iiorfði grunsemdaraugum á mig- Er
lét sem ég tæki ekki eftir ])ví, og að lokuni
kom búsráðandinn. Hann var Ijós á bar,
átti. kyn sitt bæði til Frakka og Baska 111
rekja. Ég var viss uín, að bann liafði graiid-
skoðað mig gegnum einhvern glugga eða
gægjugat, því }>egar bann kom út, var eng>1
undrun á lionum að sjá yfir að liitta ],a'
fyrir vel klæddan, ókunnan mann — seni 1>°
hlaut að vera fátítt í Jiessu afskekkta þorp1
— heldur leit hann á mig með einhvers kon-
ar ólundartregðu.